Tου Αντώνη Δ. Συρίγου για την Κυριακάτικη Kontra News
Όλες αυτές τις μέρες της πανδημίας ουσιαστικά οι ιθύνοντες μόνο τους μέλημα έχουν το πως θα κτίσουν μια κοινωνία της απόστασης, πλήρως ελεγχόμενη και κατεσταλμένη.
Αυτοί κρίνουν ανεξέλεγκτα, λόγω του πανικού που έχουν εντέχνως διασπείρει, πότε θα μένουμε ή θα βγαίνουμε από τα σπίτια μας, πως θα ζούμε μέσα ή έξω από αυτά, πως θα δουλεύομε, πως θα τρώμε και το χειρότερο, ακόμη και πως θα ερωτευόμαστε στις νέες συνθήκες (;). Τα επενδύουν όλα αυτά δημοσιογραφικά, μιντιακά, ψυχολογικά και ψυχιατρικά επιστρατεύοντας τους πρόθυμους ή τους εύπιστους.
Μα καλά θα μου πείτε, δεν υπάρχει ο κορωνοϊός; Φυσικά υπάρχει και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Εδώ λοιπόν, δηλαδή στο θέμα της αντιμετωπίσεως αρχίζουν οι επινοήσεις στις οποίες μας καλούν να προσαρμοστούμε. Κεντρίζουν τις συνειδήσεις μας και προσπαθούν να ανιχνεύσουν τα όρια της αντιστάσεώς μας απέναντι σ’ αυτές τις επινοήσεις που παρουσιάζουν ως φυσιολογικές, ενώ πίσω τους κρύπτεται η εξουσία, η οικονομία και η ηδονή της ισχύος. Δηλαδή πολλοί πειρασμοί. Πίσω τους κρύπτεται όχι η ανοσία της αγέλης, αλλά η νέα ηγεσία που ετοιμάζεται να επιβληθεί στην αγέλη εκμεταλλευόμενη τον φόβο και την ανοησία της.
Όλα αυτά, που θα φάνταζαν πριν δυο τρεις μήνες σενάρια επιστημονικής φαντασίας, σήμερα θεωρούνται δεδομένα με βάση τα οποία μας κατευθύνουν να πορευθούμε.
Πάνω σ’ αυτά τα θεμέλια οικοδομείται και μια κοινωνία συνενοχής, ως αρωγός της κοινωνίας της απόστασης, όπου η προσωπική ευθύνη του καθενός αρχίζει και τελειώνει στην τήρηση των οδηγιών των ειδικών που έχει διορίσει και συμβουλεύεται η εκάστοτε εξουσία, μηδενίζοντας το γεγονός ότι η πρωταρχική ευθύνη του πολίτη είναι να σκέπτεται, να μην καταπίνει άκριτα ό,τι του σερβίρεται, να δρα και να συμμετέχει ο ίδιος στην διαμόρφωση του μέλλοντός του.
Και για να βάλομε τα πράγματα στην θέση τους. Οι επιστημονικές επιτροπές είναι σύμβουλοι. Η αρμοδιότητά τους σ΄ αυτό τον ρόλο περιορίζεται. Εξάλλου, οι συμβουλές τους δεν είναι δεσμευτικές αφού τα κριτήρια τους είναι αμιγώς επιστημονικά, ενώ της κυβερνήσεως πιο σφαιρικά. Συνεπώς είναι ευθύνη της κυβερνήσεως η λήψη των ενδεδειγμένων μέτρων και αυτή θα κριθεί για το αποτέλεσμα.
Τα μέτρα αυτά που έλαβε, λαμβάνει ή θα λάβει η όποια κυβέρνηση πρέπει να κρίνονται από τα δικαστήρια με κριτήριο την αρχή της αναλογικότητας κυρίως και την στάθμιση ανάμεσα στον όντως επιβαλλόμενο περιορισμό των ελευθεριών και τον φαινομενικό ή προσχηματικό, που οδηγεί στην καταστρατήγησή τους. Εξάλλου είμαστε πολίτες ακόμη κι όταν αρρωσταίνομε. Αυτός που κρίνεται δεν είναι η επιστημονική επιτροπή, αλλά η κυβέρνηση και πολιτικά και δικαστικά. Το που μπορεί να φτάσει την κρίση της βέβαια μια καθημαγμένη και αποψιλωμένη από τα δίσεκτα χρόνια που πέρασαν Δικαιοσύνη, αυτό είναι βέβαια άλλο ζήτημα αφού συνήθως στις “έκτακτες περιστάσεις” και η Δικαιοσύνη και και το Κοινοβούλιο ατονούν και ενισχύεται για πολλούς λόγους η Εκτελεστική εξουσία.
Εκείνο που με συντάραξε, όμως, πιο πολύ είναι οι… συμβουλές διαφόρων ψυχοειδικών ότι επιβάλλεται “προσαρμογή” και στον έρωτα. Έρωτας χωρίς επαφή, χωρίς να ακουμπιόμαστε, χωρίς να φιλιόμαστε, έρωτας εξ αποστάσεως ακόμη και κατά τρόπον ηλεκτρονικόν. Φοβούμαι ότι κάποιοι, ηθελημένα ή αθέλητα, επιδιώκουν να φτιάξουν ένα νέο είδος ανθρώπου, ή μάλλον ζώου, τηλεγαμικού και αναπαραγωγικού μόνον, αφού ο έλεγχος του έρωτα ισοδυναμεί με πλήρη στέρηση της ελευθερίας. Ο νέος αυτός άνθρωπος εύστοχα θα μπορούσε να αποκληθεί Τηλεδαπός, δηλαδή “ο μακράν αφεστηκώς” κατά το Λεξικόν του Σουίδα.
Απέναντι σε όλα αυτά ένα μόνον μπορούμε να αντιτάξομε για να συνεχίσομε να υπάρχομε. Το Σκέπτεσθαι. Ενθυμούμενοι ως μέσον αντιστάσεως τη ρήση του Καρτέσιου “cogito ergo sum” (μεταφ. Σκέπτομαι άρα υπάρχω).
Και για να μην το παραλείψω, οφείλω να επισημάνω, ότι αυτό που παίζεται είναι κάτι παραπάνω από πολιτική και έχει παγκόσμιες διαστάσεις -χωρίς αυτό να αναιρεί την ευθύνη κάθε κράτους- και το διακύβευμα θα είναι η Ζωή και η Ελευθερία. Αυτά ως γνωστόν δεν χορηγούνται με voucher.
* Ο Αντώνης Δ. Συρίγος είναι Δικηγόρος Σύρου
