Του Αντώνη Δ. Συρίγου για την Κυριακάτικη Kontra News
“I think we are in rats’ alley” (μετάφραση: Σκέφτομαι πως την ρότα πήραμε των ποντικών)
Κάποτε η πολεμική ιαχή ΑΕΡΑ δονούσε τις ψυχές των Ελλήνων. Εδώ και χρόνια ο αέρας αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της Ελλαδικής πολιτικής γενικώς και σπουδαίο εφεύρημα προς κάλυψη των αδυναμιών του κράτους μας στα εθνικά ζητήματα. Ανακαλώ στην μνήμη, ενδεικτικά, εκφράσεις προσχήματα, που έμειναν ιστορικές και που συνιστούν το περιεχόμενο του αέρα στα ζητήματα αυτά:
• “Η Κύπρος είναι μακριά”, άρα φταίει η γεωγραφία για ότι πάθαμε το ΄74.
• “Το δόγμα του ενιαίου (μόνο στα μυαλά μας όπως απεδείχθη) αμυντικού χώρου Ελλάδας Κύπρου”.
• Τα διαβήματα του ΥΠΕΞ κάθε φορά που οι Τούρκοι παραβιάζουν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, που έχουν χάσει το νόημά τους έχοντας καταστεί πλέον έθιμον.
• Η σημαία στα ΙΜΙΑ που θα την έπαιρνε ο αέρας.
• Το τουρκικό πλοίο που το έφερε στα “νερά μας” ο καιρός.
• Η γη “εξ αποκαλύψεως των υδάτων” στον Έβρο όπου θρυλείται ότι εισέδυσαν, ή μάλλον “εκινήθησαν”, οι Τούρκοι πρόσφατα. Εδώ και χρόνια ακούμε ότι μ’ όλες αυτές τις προκλητικές τους ενέργειες οι Τούρκοι επιδιώκουν την στρατικοποίηση της καταστάσεως με σκοπό να μας οδηγήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Λογικώς, λοιπόν, ακόμη κι αν φτάσουν μέχρι την Κρήτη ή αν αρπάξουν καμιά βραχονησίδα πάλι δεν θα έχουν επιτύχει τον σκοπό τους που είναι η διαπραγμάτευση. Άρα είμαστε νικητές και τροπαιούχοι, αφού δεν διαπραγματευόμαστε.
Έτσι επιχειρείται και μια βολική μετατόπιση του στόχου της εξωτερικής μας πολιτικής από την προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο πεδίο της ισχύος, στην προάσπισή τους στο πεδίο της αναβολής μέσω του “υψηλόφρονος” στόχου της αποφυγής των διαπραγματεύσεων. Να κερδίσομε χρόνο λένε οι επαΐοντες. Μα από το 1974 μέχρι σήμερα έχουν παρέλθει σχεδόν 46 έτη. Πόσον χρόνο ακόμη χρειαζόμαστε και τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια;
Φοβούμαι ότι οι καιροί ου μενετοί. Πρέπει επιτέλους ν’ αλλάξομε ρότα και να εντοπίσομε τους στόχους της εξωτερικής μας, και όχι μόνο, πολιτικής στην προάσπιση της πατρίδος με ισχυρότατο στρατό, αρραγές εσωτερικό μέτωπο, συμμαχίες σταθερών συμφερόντων, οικονομία ισχυρή και, φυσικά, αυτό που εντέχνως αποφεύγομε, δηλαδή την προβολή των εθνικών μας δικαίων, όπου αυτά έχουν παραβιαστεί βάναυσα. Τέλος, την επαναφορά του Κυπριακού που είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής ως κυρίαρχης εθνικής επιδίωξης χωρίς φιοριτούρες και μισόλογα.
Αν όλα αυτά δεν μπορούμε να τα προσπαθήσομε, τουλάχιστον τότε ας μην γιορτάσομε τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση. Μ’ αυτόν τον τρόπο και χρήματα, που τα έχομε ανάγκη, δεν θα ξοδέψομε και δεν θα κοροϊδεύομε τους εαυτούς μας. Αναφερόμενος στις προσχηματικές μας αερολογίες, προκειμένου να καλυφθούν τα λάθη μας, έρχεται στο νου μου το ανακοινωθέν του Γενικού μας Επιτελείου κατά τον “ατυχή” πόλεμο του 1897 καθώς και αυτό του ΓΕΕΦ στην Κύπρο το 1974 (όπως τα διάβασα σε κάποια ιστορικά βιβλία), τα οποία προκειμένου να καλύψουν την υποχώρησή μας έγραφαν, το μεν πρώτον, ότι “ημέτεραι δυνάμεις συνεχώς μετακινούμεναι (από τότε η “κινητικότητα”) απέφυγον εχθρικά πυρά”, το δε δεύτερον ότι “ημέτεραι δυνάμεις ομαλώς αναδιπλούμεναι αμύνονται του πατρίου εδάφους”. Θα μπορούσε, λοιπόν, προσφυώς κάποιος να πει και σήμερα ότι τα ΥΠΕΞ και ΥΠΕΘΑ εξύπνως κινούμενα αποφεύγουν την διαπραγμάτευση… που επιχειρούν οι Τούρκοι δια της “κινητικότητός” των.
Και επειδή πολλοί θα σπεύσουν να με κατηγορήσουν ως Ιέρακα, θα τους πω ότι, όποιος νομίζει ότι με την υποχωρητικότητα αποφεύγει τον πόλεμο, διαπράττει μέγιστο λάθος. Ας ξαναδιαβάσει την ιστορία.
Τις σκέψεις μου αυτές παραθέτω αυτοκριτικά γνωρίζοντας ότι είμαι κι εγώ μέτοχος με τον άλφα ή βήτα τρόπο της κατάστασης αδράνειας (με εξαίρεση τις περιόδους 1982-1987 και 2015-2019) στην οποία έχομε περιέλθει. Όμως δεν αρκεί αυτό. Πρέπει να βγούμε από το τέλμα. Ας το σκεφτούμε εν όψει και των διακοσίων χρόνων από το 1821 αλλά και των εκατό χρόνων από το 1922. Και οι δύο ημερομηνίες είναι ορόσημα τής ιστορικής πορείας του λαού μας. Επιβάλλεται, λοιπόν, ο επανακαθορισμός των στόχων και της πορείας μας όχι με λόγια, αλλά με έργα.
Η όποια κριτική μου δεν στοχεύει να ξεχωρίσει τους Έλληνες σε μειοδότες και εθναμύντορες. Πολύ δε περισσότερο δεν σκοπεύει να κατηγορήσει ελαφρά τη καρδία την όποια κυβέρνηση, μη γνωρίζοντας σημαντικές ίσως λεπτομέρειες και πολύ ορθώς, αφού η εξωτερική πολιτική δεν επιτρέπεται να διεξάγεται στα τηλεοπτικά πάνελ ή να ασκείται στα πεζοδρόμια. Απλά επιδιώκει να συνεισφέρει, όπως μπορεί, στην διόρθωση λαθών που φοβούμαι ότι συνεχίζονται πιστεύοντας ότι και στην μετα-κορωνοιό[;] εποχή μπορεί ακόμη ο πολίτης να ασκεί κριτική.
* Ο Αντώνης Δ. Συρίγος είναι δικηγόρος
