Αν κάποιος περίμενε ότι η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ, θα αποτελούνταν από προλετάριους ή τίποτα «ανειδίκευτους εργάτες», προφανώς και θα απογοητεύτηκε, από τις επιλογές του 45ου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Είναι αλήθεια πως ορισμένες από τις επιλογές του κου. Τραμπ, παραπέμπουν σε ακραίες, υπερσυντηρητικές αντιλήψεις. Η συνολική, όμως, αντίδραση-απόρριψη, κυρίως δε, το είδος της κριτικής, που ασκείται, από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, επιβεβαιώνει ένα πράγμα: Πως, η νέα διοίκηση, που θα εγκατασταθεί μετά τις 20 Ιανουαρίου, στο Λευκό Οίκο, δε θα αποτελεί μια «γραμμική» συνέχεια, με τις προηγούμενες, «κανονικές» ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, συστημικές και αποδεκτές από την κυρίαρχη πολιτικοοικονομική ελίτ, κυβερνήσεις. Γιατί, μπορεί οι «εκλεκτοί» του κου. Τραμπ, να είναι, ως επί το πλείστον, πολυεκατομμυριούχοι-όπως και ο πρόεδροι-ή σκληροί απόστρατοι, έχουν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό, που τους «δένει» με το νέο πρόεδρο. Δεν έχουν προηγούμενη κυβερνητική εμπειρία, ούτε διασυνδέσεις με την κατεστημένη ελίτ της Ουάσιγκτον. Που σημαίνει πως, αν μη τι άλλο, η νέα διοίκηση δε θα είναι προβλέψιμη. Ούτε καν ο νέος υπουργός Εξωτερικών, του οποίου οι επιχειρηματικές δοσοληψίες με τη Ρωσία, δεν αποτελούν, κατ` ανάγκη, πρόκριμα, όπως εύστοχα επεσήμανε ο εκλεκτός συνάδελφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου («ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής») για την πολιτική που θα ακολουθήσει. Σε κάθε δε περίπτωση, δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί και ποιους ενοχλεί, η, εκδηλωμένη έτσι κι αλλιώς, πρόθεση του νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου, αν όχι για φιλική σχέση, πάντως για ένα κλίμα συνεννόησης και συνεργασίας, με τη Μόσχα. Θα προτιμούσαν, άραγε, τη διατήρηση ή και επικίνδυνη κλιμάκωση του ψυχροπολεμικού κλίματος, με το ενδεχόμενο ακόμη και χερσαίας επέμβασης στη Συρία, που θα συνεπαγόταν τυχόν εκλογή της Χίλαρι Κλίντον, σύμφωνα με τις διακηρύξεις της;
Ξεκινώντας, επομένως, από τη βασική διαπίστωση, ότι η νέα κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί μια «λευκή σελίδα», που, σχεδόν, «μηδενίζει το κοντέρ», έχει σημασία να δούμε πως θα διαχειριστεί τις εξωτερικές προκλήσεις, λαμβάνοντας υπόψη πως η πάλαι ποτέ υπερδύναμη, έχει απολέσει πολύ από την ισχύ της. Πως θα διαμορφωθούν οι σχέσεις με την Κίνα, την οποία ο κος. Τραμπ θεωρεί κυριότερο, οικονομικό κυρίως, εχθρό των ΗΠΑ. Αλλά και ποια θα είναι η στάση του, απέναντι στην Ευρώπη, που συμπεριλαμβάνει και την εμπλοκή του ΔΝΤ, κυρίως στο ελληνικό χρηματοδοτικό πρόγραμμα. …
