Αντιευρωπαϊκό κλίμα

Αν και δεν εκπλήσσουν, τα συμπεράσματα από την έρευνα της Δια-Neosis, που παρουσιάστηκαν στον «Αθήνα 9,84», από τη συνάδελφο Νόνη Καραγιάννη, μας οδηγούν σε ευρύτερα συμπεράσματα.

 Η διευρυνόμενη τάση κατά του ΕΥΡΩ και της συμμετοχής της χώρας μας, στην Ευρωζώνη, όπως συνδυαστικά προκύπτει από τη σχετική έρευνα και αναλύθηκε από τους υπεύθυνους για τη διεξαγωγή της, ξεπερνά, πλέον, το συγκυριακό, λόγω της κρίσης, χαρακτήρα και λαμβάνει μορφή απόρριψης, του ίδιου του ευρωπαϊκού μοντέλου και ομοσπονδιακού ιδεώδους. Όπως χαρακτηριστικά τονίστηκε, οι πολίτες δείχνουν, με τις απαντήσεις τους, ότι η άρνηση τους δεν είναι αποτέλεσμα στιγμιαίου θυμού, αλλά της συνειδητής, πλέον, πεποίθησης τους, ότι στο πλαίσιο, τουλάχιστον, της Ευρωζώνης, αν όχι και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα αναστροφής, της σημερινής καταστροφικής πορείας και βελτίωσης των πραγμάτων. Είναι πολύ απλό και μόνο η τυφλή και άκριτη ευρωλαγνεία ορισμένων, δεν τους επιτρέπει να το δουν. Η σημερινή τραγική, όσο και αδιέξοδη, κατάσταση έχει συνδεθεί-και όχι άδικα-με επιλογές διαμορφώθηκαν και επιβάλλονται-στους ευρωπαϊκούς λαούς-στο πλαίσιο μιας διαμορφωμένης διάρθρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κυρίως δε της Ευρωζώνης. Μια διάρθρωση, που παράγει γραφειοκρατικούς «Φρανκεστάϊν», αποξενωμένους από τους λαούς, που αμφισβητούν ή και καταργούν ακόμη, εκλεγμένες κυβερνήσεις (βλέπε και το χθεσινό μας φύλλο).

 Όσο αυτό το μοντέλο λειτουργίας, παραμένει ερμητικά κλειστό και αδιαπέραστο, ακόμη και σε άτολμες αλλαγές, τόσο θα εντείνεται το αίσθημα δυσφορίας των Ευρωπαίων πολιτών, όπως το βλέπουμε να εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία. Ειδικά δε στην Ελλάδα, που έχει μετατραπεί πια σε «πειραματόζωο», διαμορφώνεται ένα γενικότερο αντιευρωπαϊκό κλίμα, όπως αποτυπώνεται και στην προαναφερθείσα έρευνα. Η διαρκής, σχεδόν με γεωμετρική πρόοδο, αύξηση των σχετικών ποσοστών, παραπέμπει, για όσους δεν εθελοτυφλούν, σε μια αντίστοιχη κατάσταση, με εκείνη του αντιαμερικανισμού, που αποτέλεσε κυρίαρχο στοιχείο της Μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής, για πάρα πολλά χρόνια. Όπως και τότε, μπορεί να υπήρξαν και στοιχεία υπερβολής ή και ανορθολογισμού, αλλά ουδείς αμφισβητεί ότι στηρίχθηκε σε μια υπαρκτή πραγματολογική βάση, που ήταν η, απροκάλυπτη πολλές φορές, παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική ζωή, αλλά και η καθοριστική στήριξη στο δικτατορικό καθεστώς. Είναι θέμα χρόνου, πλέον, το μειοψηφικό, προς το παρόν, ρεύμα, όχι μόνο να προσλάβει πλειοψηφικά χαρακτηριστικά, αλλά και να μετατραπεί σ` ένα ανεξέλεγκτο κύμα αντίδρασης. Ας ακουστεί λοιπόν, η «βουή των πλησιαζόντων γεγονότων», πριν είναι αργά…

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ