Στην αρχή νομίσαμε ότι ήταν μια sui generis άποψη, ενός αρθογράφου. Η αναπαραγωγή της, όμως, αποκαλύπτει την ύπαρξη γραμμής, τουλάχιστον σε κάποια μιντιακά συγκροτήματα. Αναφερόμαστε σε αυτή την περίεργη σύνδεση, των όσων συμβαίνουν στην Τουρκία, με τα πεπραγμένα της ελληνικής κυβέρνησης. Στην εξίσωση, ειδικότερα, των πρακτικών και μεθόδων του κου. Ερντογάν, με τον τρόπο που πολιτεύεται η κυβέρνηση Τσίπρα! Τι θέλει άραγε, να πει ο ποιητής; Ότι στην Ελλάδα έχουμε πογκρόμ απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Ότι διαπομπεύονται ανώτατοι αξιωματικοί κατά τον πιο ατιμωτικό τρόπο; Ή ότι διώκονται ενοχλητικοί δημοσιογράφοι, «σφραγίζονται» μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή αποπέμπονται δικαστές, που τολμούν να ερευνήσουν σκάνδαλα κυβερνητικών στελεχών, για να αναφερθούμε και σε όσα συνέβαιναν στη γειτονική χώρα, προ των γεγονότων της περασμένης Παρασκευής; Υπήρξε στην Ελλάδα ανώτατος πολιτειακός παράγων, που να διατύπωσε την ανατριχιαστική άποψη, πως υπόλογοι, για οποιοδήποτε αδίκημα, θα ήταν καλύτερα να εκτελούνται για να μην «τους ταϊζουμε τζάμπα»; Αν η «υπόθεση Τσατάνη», της οποίας το πραγματικό μέγεθος αποκαλύφθηκε στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, αποτελεί το ισοδύναμο των όσων, ενδεικτικά, εκτέθηκαν, τότε έχουμε να κάνουμε, το λιγότερο, με απώλεια μέτρου. Που παίρνει, μάλιστα, διαστάσεις που μας ξεπερνούν, όταν ο γνωστός αρθογράφος, φτάνει στο σημείο, όχι μόνο να αναφέρεται με έναν προσβλητικά υποτιμητικό, στα όρια της ύβρεως, τρόπο, στον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αλλά δε σταματάει εκεί: Φτάνει στο σημείο, να τον εξισώνει, μαζί με τον αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης, με τους δολοφόνους (φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς) της δολοφονίας Λαμπράκη, δηλαδή με το παρακράτος, της δεκαετίας του `60! Πέραν του ότι πρόκειται για ανήκουστη, στα όρια της ιεροσυλίας, με πολιτικούς και ιστορικούς όρους, σύγκριση, αγγίζει το επίπεδο του λεκτικού «χουλιγκανισμού» ή εξίσωση, πέραν των θεσμικών ιδιοτήτων, του καθηγητή και διανοούμενου Προκόπη Παυλόπουλου και του διακεκριμένου δικαστή Δημήτρη Παπαγγελόπουλου, με τη γνωστή δημόσια διαδρομή, με πρόσωπα βγαλμένα από τον πυθμένα της ελληνικής ιστορίας και κοινωνίας, όπως ο δοσίλογος Φον Γιοσμάς, και οι «αστέρες» του παρακράτους, Γκοτζαμάνης και Εμμανουηλίδης! Ακόμη πιο δυσεξήγητο είναι το πολιτικό μήνυμα, που επιχειρείται να σταλεί με αυτή την ακατανόητη σύγκριση. Τι να πει κανείς. Είναι και πολύ ήπιο το φετινό καλοκαίρι, για να το αποδώσουμε στη ζέστη…
