Την ώρα που οι Ελληνες ομοϊδεάτες τους κάνουν ότι περνά από το χέρι τους, για να ευτελίσουν ότι απέμεινε από τις ιδέες του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, οι Ευρωπαίοι ηγέτες του χώρου, αναζητούν, έστω και καθυστερημένα, τη «χαμένη τιμή» της Σοσιαλδημοκρατίας. Αντιλήφθηκαν, έστω και στο «παρά πέντε» ότι η άνευ όρων παράδοση τους, στο ιδεόγραμμα των Συντηρητικών και μάλιστα στην πιο σκληρή-νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, με τα ολέθρια αποτελέσματα για τους ίδιους τους ευρωπαϊκούς λαούς, τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, σε αυτό που έχει, ήδη, ονομαστεί «σύνδρομο ΠΑΣΟΚ», δηλαδή την περιθωριοποίηση. Τα «σημάδια» είναι κάτι παραπάνω από ορατά. Στην Γαλλία ο πρόεδρος Ολάντ, βρίσκεται σε «περιβάλλον Βόρειου Πόλου», σε ότι αφορά τη δημοφιλία, αλλά και τις (ανύπαρκτες) προοπτικές επανεκλογής του. Στην Ιταλία ο Ματέο Ρέντσι, «βλέπει τη σκόνη» του Μπέπε Γκρίλο, χάνοντας, στις δημοτικές εκλογές, όχι μόνο στην Ρώμη, αλλά και την πατρίδα του, την Φλωρεντία. Στην Ισπανία, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στις προσεχείς εκλογές, στις 26 Ιουνίου, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, για πρώτη φορά, μετά την πτώση του Φρανκικού καθεστώτος, βρίσκεται στην τρίτη θέση, ακολουθώντας, με γοργά βήματα, την πορεία απαξίωσης-εκτός παιχνιδιού εξουσίας-του ΠΑΣΟΚ. Κάτι ανάλογο, άλλωστε, συμβαίνει στην Αυστρία, όπως έδειξαν οι τελευταίες προεδρικές εκλογές. Αλλά και στη Γερμανία, οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν προ πολλού χάσει την ικανότητα πρωτοβουλιών, έχοντας καταντήσει «ουρά» της κας. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε. Μοιάζει πολύ μακρινή η εποχή, μετά τον πόλεμο, όταν οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, με το περίφημο «κοινωνικό συμβόλαιο», εξασφάλισαν αδιατάρακτη πολιτική-και διανοητική (για να θυμηθούμε και τον Γκράμσι)-ηγεμονία, για σειρά δεκαετιών, επιβάλλοντας το δικό τους ιδεολογικό περίγραμμα, προτεραιότητες και ιεράρχηση αξιών. Ηταν τότε που, υπό την πίεση και του «αντίπαλου», Ανατολικού, μπλοκ, θεμελιώθηκαν, όχι μόνο αυτό που σήμερα γνωρίζουμε, ως ολοκληρωμένη έκφραση του «κοινωνικού κράτους», ως εκτεταμένου προστατευτικού δικτύου, για κάθε πολίτη, αλλά και της πρόταξης αξιών, όπως η δυνατότητα ίσων ευκαιριών, η αναδιανομή του πλούτου, καθώς και η ιδιαίτερη μέριμνα για τον κόσμο της εργασίας. Όλα αυτά άρχισαν να χάνονται, πολύ πριν έρθει η κρίση, λόγω της συνεχούς ιδεολογικής υποχώρησης των Σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων. Τα τρομερά αδιέξοδα, που η πλήρης επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, συνιστούν μοναδική ευκαιρία, για μια νέα «στροφή» της Ιστορίας.
