Ναι μεν η ΕΑΔΧ που είχε συσταθεί από την κ. Κωνσταντοπούλου δεν είχε το απαιτούμενο επιστημονικό κύρος, ωστόσο η δημιουργία μιας επιτροπής ειδημόνων η οποία θα διερευνήσει τους παράγοντες, που προκαλούν την ακατάσχετη ανοδική πορεία του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, τόσο πριν το 2009 όσο και μετά το 2009 κρίνεται εθνικά επιβεβλημένη.
Όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου στις 3 Απριλίου του 2015 δημιούργησε την ΕΑΔΧ, σε άρθρο μου από τη θέση αυτή με τίτλο “Ζωή πρόσεξε, μην πας με την Επιτροπή για μαλλί και βγείτε κουρεμένοι”, έγραφα τα εξής: «Η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους θα πρέπει να στελεχωθεί, με έγκριτους και ανιδιοτελείς έλληνες τεχνοκράτες οικονομολόγους, που να έχουν ενδιατρίψει συστηματικά και επαγγελματικά με το πολυσύνθετο αντικείμενο του εσωτερικού και του εξωτερικού δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Για τη γνώμη μου, το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι νόμιμο, με την έννοια ότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις μετά το 1980, με νομότυπες εγχώριες και διεθνείς πρακτικές, προέβαιναν σε έναν άνευ ιστορικού προηγουμένου αχαλίνωτο κρατικό δανεισμό. Κατά την περίοδο 1980-2009, διεφθαρμένες κυβερνήσεις, ανίκανοι και ανεπρόκοποι πολιτικοί όλων των πολιτικών παρατάξεων, λαμόγια εργατοπατέρες συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες των θαλασσοδανείων, κ.ά., φέρουν τεράστιες ηθικές, πολιτικές και διαχειριστικές ευθύνες έναντι της πατρίδας».
Το ζωτικής σημασίας ερώτημα που εγείρεται είναι: Γιατί το δημόσιο χρέος της Ελλάδας μετά το 1980 αυξάνει αχαλίνωτα και με ρυθμούς χιονοστιβάδας; Η απάντηση έγκειται στο γεγονός, ότι, οι δημοσιονομικές δαπάνες υπερβαίνουν κατά πολύ τα έσοδα, με αναπόφευκτη συνέπεια τα πελώρια κρατικά ελλείμματα να προκαλούν την ακατάσχετη διαχρονική αύξηση του χρέους. Το δημόσιο χρέος είναι το αποτέλεσμα συσσωρευμένων κρατικών ελλειμμάτων. Οπότε το ουσιώδες ερώτημα είναι: Και γιατί τα ελλείμματα αυξάνουν; Απάντηση. Τα ελλείμματα διογκώνονται, γιατί οι κρατικές δαπάνες αυξάνουν με ταχύτερους ρυθμούς από τη μεταβολή των εσόδων. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει, ότι, τα κρατικά ελλείμματα αποτελούν μέρος των δημοσιονομικών δαπανών, με επακόλουθο από τη συγκράτηση των δαπανών να εξαρτάται άμεσα ο έλεγχος των ελλειμμάτων και άρα η αποκλιμάκωση του ρυθμού αύξησης του χρέους. Γιατί την περίοδο 1980-2001, οι κυβερνήσεις όλων των πολιτικών αποχρώσεων δεν κατάφεραν να χαλιναγωγήσουν τις κρατικές δαπάνες και κατά προέκταση να τιθασεύσουν το δημόσιο χρέος;
Η απάντηση είναι οφθαλμοφανής. Η διαφθορά, ο τυχοδιωκτισμός και ο αμοραλισμός του κομματικού-πολιτικού συστήματος εξουσίας, συνιστούν τα πρωταρχικά αίτια της δραματικής αύξησης των δημοσιονομικών δαπανών, της αναπόφευκτης υπερδιόγκωσης των ελλειμμάτων και άρα της ανεξέλεγκτης αύξησης του δημοσίου χρέους. Η δραματική αύξηση του δημοσίου χρέους της πατρίδας κατά την περίοδο 1980-2009, οφείλεται σε ενδογενείς παράγοντες και κυρίως στην διαφθορά και την ληστρική συμπεριφορά του κομματικού-πολιτικού κατεστημένου. Άλλωστε την περίοδο 1980-2010, το 80% του δημοσίου χρέους ήταν εσωτερικό, που σημαίνει ότι τα τοκοχρεολύσια έμπαιναν στα ταμεία των εγχώριων τραπεζών και στις τσέπες των φυσικών προσώπων, που είχαν την οικονομική δυνατότητα και αγόραζαν τα κρατικά ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Δυστυχώς, στην εποχή των μνημονίων το δημόσιο χρέος εξακολουθεί να καλπάζει με ταχύτατους ρυθμούς και μάλιστα σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και φτωχοποίησης του ελληνικού λαού. Αναμφίβολα, για τη χρεοκοπία της πατρίδας υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Ευθύνες που θα πρέπει να αποδοθούν σε πολιτικά πρόσωπα και σε κομματόσκυλα της εξουσίας.
