Ο ξαφνικός θάνατος του Ανδρέα Βγενόπουλου, ιδρυτή και κύριου μετόχου ενός εκ των μεγαλύτερων επιχειρηματικών ομίλων στην Ελλάδα της Marfin Financial Group (MFG), μας φέρνει στη μνήμη τα δυο κουρέματα του ελληνικού δημοσίου χρέους του Φεβρουαρίου και του Δεκεμβρίου 2012. Τα κουρέματα αυτά και βασικά το κούρεμα του Φεβρουαρίου 2012 με το περίφημο PSI (Private Sector Involvement), ήταν το πρωταρχικό αίτιο που αναπάντεχα έστειλαν τον Ανδρέα Βγενόπουλο στον τάφο. Ως γνωστόν, η Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου (Cyprus Popular Bank), που μετά το 2006 είχε περάσει υπό τον έλεγχο της MFG συμφερόντων Α. Βγενόπουλου, υπέστη συντριπτικό πλήγμα από το πρώτο κούρεμα του ελληνικού κρατικού χρέους, με θλιβερό αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε εξαναγκαστική χρεοκοπία. Ταυτόχρονα με την Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου κατέρρευσε και η Τράπεζα Κύπρου, καταδεικνύοντας με τον πιο πειστικό τρόπο ότι τα κουρέματα του ελληνικού δημοσίου χρέους, κυριολεκτικά διέλυσαν το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου και της Ελλάδας, σπέρνοντας τον όλεθρο στις εθνικές τους οικονομίες.
Η Κύπρος εμφανίζει σήμερα σαφή σημάδια εξόδου από την τραπεζικοπιστωτική κρίση και προσδοκά σε αξιόλογους αναπτυξιακούς ρυθμούς στο εγγύς μέλλον. Απεναντίας, η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι καθηλωμένη στα βαλτώδη νερά της οικονομικής κρίσης, προσδοκώντας στο θείο θαύμα που θα λύτρωνε τον ελληνικό λαό από τα κουαρτέτα και τους δυνάστες των μνημονίων. Οι κυβερνητικοί εταίροι Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος, θεωρούν το τρίτο κούρεμα του δημοσίου χρέους της Ελλάδας ως εθνική επιτακτική αναγκαιότητα. Δεν γνωρίζουμε τι είδους διδάγματα έχουν συνάγει από τα δύο κουρέματα του 2012. Ερώτημα: Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, το υφιστάμενο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο και ο Πάνος Καμμένος, έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα κουρέματα του 2012, προκάλεσαν καίριο πλήγμα στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα και γενικότερα στο σύνολο της εθνικής μας οικονομίας; Έχουν συνειδητοποιήσει ότι ιδίως το πρώτο κούρεμα άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, ρίχνοντας την πατρίδα σε μεγάλες περιπέτειες και υποδουλώνοντας την ελληνική κοινωνία στο πέλμα των ξένων πιστωτών;
Όσοι έχουν αμερόληπτη και όχι επιλεκτική μνήμη, ενθυμούνται ότι το Φεβρουάριο και τον Δεκέμβριο του 2012 έγιναν τα δύο κουρέματα του δημοσίου χρέους της χώρας. Το πρώτο κούρεμα συνέβαλε στη μείωση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης κατά 106 δις ευρώ (€) και το δεύτερο σε 26 δις €, συμβάλλοντας έτσι στη συνολική ελάττωση του δημοσίου χρέους κατά 138 δις €. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (ΓΛΚ), το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 368 δις € τον Δεκέμβριο του 2011 μειώθηκε σε 305 δις € τον Δεκέμβριο του 2012. Και ο πιο απονήρευτος πολίτης θα ρωτούσε: Εφόσον τα δύο κουρέματα συνέβαλαν στη μείωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας κατά 138 δις €, γιατί το χρέος από τα 368 δις που ήταν τον Δεκέμβριο του 2011 δεν συρρικνώθηκε σε 230 δις € (368-138=230) τον Δεκέμβριο του 2012; Λογικότατο ερώτημα και μάλιστα ενόψει τρίτου κουρέματος και βέβαιης υπογραφής ενός τέταρτου μνημονίου.
Το ερώτημα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το υφιστάμενο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο, θα πρέπει σε βάθος να διερευνήσει τα αίτια που τα δύο κουρέματα δεν συνετέλεσαν στη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους της χώρας. Το χρέος όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά εξακολουθεί να αυξάνεται με ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Ουσιαστικά, τα δύο κουρέματα του 2012 κατέστρεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία (ΙΚΑ, κ.ά.), τα φυσικά πρόσωπα δηλαδή απλούς πολίτες και πολλούς φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα (πανεπιστήμια, οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, κ.ά.). Οι ζημίες τους εκτιμώνται σε δεκάδες δις ευρώ. Η ελληνική περίπτωση διδάσκει πως το κούρεμα του δημοσίου χρέους μιας χώρας, αντί να συμβάλει στη μείωση του χρέους συντελεί τελικά στην αύξησή του, καταστρέφοντας ταυτόχρονα νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Το τρίτο κούρεμα οπωσδήποτε θα πρέπει να πετύχει στον κεντρικό του στόχο, που δεν είναι άλλος από την ώθηση της χώρας σε αναπτυξιακή πορεία και την επίτευξη του πολυπόθητου στόχου της βιωσιμότητάς του.
