Η απλή, ανόθευτη και άδολη αναλογική, αποτελούσε για χρόνια, ιδιαίτερα μετά την πτώση της χούντας, ένα είδος «φετίχ» για το χώρο της παραδοσιακής, ιστορικής Αριστεράς.
Ηταν, ίσως, ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα, αφού η ιδέα της απλής αναλογικής, συνδέεται με την ικανοποίηση του αισθήματος δικαιοσύνης, στην ακριβή αποτύπωση της βούλησης του εκλογικού σώματος. Γι` αυτό και το βασικό αντεπιχείρημα, κυρίως από την πλευρά της συντηρητικής παράταξης, είχε ωφελιμιστικό χαρακτήρα, με την επίκληση της ανάγκης, για το σχηματισμό σταθερών, βιώσιμων και ισχυρών κυβερνήσεων. Κάτι που, βέβαια, δε συμβάδιζε μ` ένα σύστημα καθαρής, άδολης αναλογικής, χωρίς «ενισχυτικά» αντίβαρα, όπως η τεχνητή «στήριξη» του πρώτου κόμματος, την καθιέρωση «πλαφόν» για την είσοδο στη Βουλή, ή την εισαγωγή πρόσθετου μαθηματικού συντελεστή (όπως το +1) στην κατανομή των εδρών. Ηταν, βλέπετε, η εποχή των αυτοδύναμων, μονοκομματικών κυβερνήσεων. Ετσι, ίσως, εξηγείται και η «κωλοτούμπα» του ΠΑΣΟΚ που, ενώ, ως αντιπολίτευση, συνέπλεε με την Αριστερά, στο αίτημα για την καθιέρωση της απλής αναλογικής, ως μόνιμου, μάλιστα, συστήματος, με Συνταγματική διάταξη, ως κυβέρνηση απεμπόλησε και υιοθέτησε τη λογική της Συντηρητικής παράταξης, για συστήματα ενισχυμένης αναλογικής, με διάφορες παραλλαγές.
Τα πράγματα άρχισαν να διαφοροποιούνται, στα τέλη της δεκαετίας του `80, όταν η σοβαρή κρίση, στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, έθεσε, για πρώτη φορά, το ενδεχόμενο κυβερνητικών συνεργασιών.
Υπό την επήρεια εκείνου του κλίματος, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε μια κίνηση ακραίου τακτικισμού, προχώρησε στην καθιέρωση εκλογικού συστήματος, που «άγγιζε» το στόχο της απλής αναλογικής, προσφέροντας ένα ισχυρό επιχείρημα στους οπαδούς της. Ότι, δηλαδή, συνέβαλε στην κυβερνητική συνεργασία κομμάτων.
Ακολούθησαν, πράγματι, κυβερνήσεις συνεργασίας, αλλά λόγω των ειδικών συνθηκών και όχι εξαιτίας του «υποβοηθητικού» εκλογικού συστήματος. Εξ ου και ο βραχύς βίος τους και η επιστροφή στις μονοκομματικές κυβερνήσεις.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 2012, για να φτάσουμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας, με προγραμματικό χαρακτήρα και ορίζοντα τετραετίας. Μόνο που εδώ, ήταν το καταλυτικό γεγονός της κρίσης, που οδήγησε σ` αυτή την εξέλιξη, αφού, εξάλλου, το εκλογικό σύστημα διατήρησε ατόφια, τα «ενισχυμένα» χαρακτηριστικά του.
Καλό θα είναι, λοιπόν, στη συζήτηση που ξεκίνησε και για το εκλογικό σύστημα, καλό θα είναι να αποσυνδεθεί από βολικά στερεότυπα, που δεν επιβεβαιώνονται από την πραγματικότητα…
