Γι αυτό άλλωστε και ανθεί ο καθεστωτισμός, που απαλύνεται απλώς με την ταχύτητα που (ιδίως μετά την δεκαετία του ΄90) απονομιμοποιούνται κάθε φορά οι νικητές. Εσωτερικά τουλάχιστον..
Όμως, σ’ αυτήν στροφή των πραγμάτων θέλουμε να στρέψουμε την προσοχή για μια στιγμή αλλού. Στην Αντιπολίτευση. Όχι για τα (πολλά) παραπολιτικά/προσωπικά/ψιθυριστά που την συνοδεύουν – βέβαια όχι και τόσο περισσότερα απ’ εκείνα που αφορούν τα κυβερνητικά έδρανα, ήδη. Όσο για την πεισματική μη-ενασχόληση με κάτι που να θυμίζει ουσία της πολιτικής. Δείτε, ήδη, προς την Αξιωματική Αντιπολίτευση: θα δει ή δεν θα δει τελικά τον Κώστα Καραμανλή ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης; είναι οριστική ή όχι η υποψηφιότητα Κυριάκου; Τι θα πει/τι θα κάνει άμα η Ντόρα στηρίξει τον Βαγγέλη; τι νόημα έχουν οι υποψηφιότητες Περιφερειαρχών, απο Τατούλη μέχρι Τζιτζικώστα, όταν ο νόμος του Γιάννη Ραγκούση έχει φροντίσει να μην μπορούν να βάλουν υποψηφιότητα για βουλευτές μέχρι και μετά ένα χρόνο απο την λήξη της θητείας τους; απήλθε ή καραδοκεί ο Δημήτρης Αβραμόπουλος στην εξορία των Βρυξελλών; μπορεί η Ολγα Κεφαλογιάννη , νέας γενιάς και γυναίκα, να παίξει τον αντι-Τσίπρα; Πήγε τόσο μακριά η κουβέντα (διότι περί κουβέντας πρόκειται, όχι σαν περί υζήτησης), που η εφημερίδα ετούτη έκρινε επάναγκες να προτείνει – προωτοσέλιδα, κύριο θέμα – υποψηφιότητα Νίκου Χατζηνικολάου προκειμένου “να ξεκολλήσει” η ΝΔ.
Μέσα σ’ αυτήν την Νεοδημοκρατική αμμοθύελλα, δεν κρύβεται απλώς κάθε ιδεολογία – θα εδικαιούτο να πει κανείς ότι από ιδεολογίες χορτάσαμε και μάλιστα κάτω απο την υπεριδεολόγηση και την συνθηματολόγηση πονηρά χάνεται η ευθύνη της επιλογής, της δράσης, της αναμέτρησης με την πραγματικότητα – αλλά προσπερνιέται το συγκεκριμένο. Προσπερνιέται και η γνήσια διαφοροποίηση των υποψηφιοτήτων, δε.
Σημειώστε ότι και στο Ποτάμι – από την ελάσσονα Αντιπολίτευση, που εισέπραξε δυσανάλογα βαριά το σοκ της ανακοπής δυναμικής του στην κάλπη του Σεπτεμβριου – την συζήτηση πήγε να μονοπωλήσει η ανάληψη της ευθύνης (ευθύνης που την πήγε καλά, πάντως, ο Σταύρος), και οι “γρήγορες” προτάσεις για στροφή προς ΠΑΣΟΚ ή προς ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι για ξεκαθάρισμα των κυρίως ποταμίσιων θέσεων, δεν το είδαμε…
Πλην, έτσι όπως οι μήνες που έρχονται θα είναι βαριοί, έτσι που μετά την “έξωση” ΛΑ.Ε./Λαφαζάνη-Ζωής-Βαρουφάκη αλλά και με την μονοχρωμία της μνημονιακής πορείας τα κυβερνητικά έδρανα θάχουν πρόβλημα έκφρασης του διαφορετικού (πλην αν λιώσουν: όμως αυτό δεν θα τόθελε κανείς, όχι;), το πολιτικό σύστημα χρειάζεται την Αντιπολίτευση. Χρειάζεται αντιπολίτευση. Όχι όμως διαγωνισμούς-διαγκωνισμους προσώπων ή/και εικόνων. Κυρίως, χρειάζεται Αξιωματική Αντιπολίτευση ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ , αν είναι να σκέφτεται και να έχει την ανάγκη θέσεων, ιδίως τώρα που έχει κάνει την προσγείωσή του.
