Την ώρα που ο Γάλλος Επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί, χρησιμοποιούσε πολύ σκληρούς χαρακτηρισμούς, ξεπερνώντας και τον συμπατριώτη του Ζαν-Λικ Μελανσόν, στην κριτική του για τη μεταχείριση της Ελλάδας, από τους «εταίρους» της, κάποιοι στη χώρα μας, αποδεικνύονται αμετανόητοι «ευρωλάτρες».
Δε θα σταθούμε, στο πλαίσιο του παρόντος κειμένου, στην κραυγαλέα ανακολουθία, αν μη και υποκρισία του κ. Επιτρόπου, που, ξεχνά ότι πρωτοστάτησε στην εφαρμογή όσων χαρακτηρίζει ως «μεγάλο σκάνδαλο», δηλαδή να υπαγορεύεται από ευρωπαϊκά όργανα, χωρίς καν τυπική θεσμική μορφή, σε ένα κράτος-μέλος, η πολιτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί στο εσωτερικό του, αγνοώντας προκλητικά τη δημοκρατική διαδικασία. Είναι προφανές, ότι εσωτερικοί πολιτικοί λόγοι υπαγόρευσαν στον κ. Μοσκοβισί αυτή την αντίδραση. Ίσως, ο Γάλλος Επίτροπος θυμήθηκε τις σοσιαλιστικές του ρίζες ή, επί το ρεαλιστικότερο, άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το «ελληνικό πείραμα» έχει ως τελικό στόχο την Γαλλία. Όπως έχουν έγκαιρα υπογραμμίσει οξυδερκέστεροι του Επιτρόπου, αναλυτές, οι αναφορές του κ. Σόιμπλε στην ανάγκη ανταγωνιστικότητας, αλλά και στη μετατροπή του ESM, σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, ως ενός διαρκούς μηχανισμού εποπτείας, έχουν ως τελικό αποδέκτη, την Γαλλία.
Η οξυδέρκεια προφανώς δεν αποτελεί το δυνατό στοιχείο, στους εγχώριους αναλυτές, που κλεισμένοι στον επαρχιώτικο μικρόκοσμό τους και τις μικροπολιτικές τους προκαταλήψεις, αδυνατούν να δουν πέρα απ` τη μύτη τους. Όταν ακόμη και ο κ. Μοσκοβισί, αντιλαμβάνονται τα δομικά προβλήματα της σημερινής ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής, ειδικά στο επίπεδο της Ευρωζώνης, ημέτεροι σχολιαστές εντοπίζουν ως πρόβλημα και στοιχείο οπισθοδρόμησης, τον «ευρωσκεπτικισμό» του Προέδρου της Δημοκρατίας, επειδή, μεταξύ άλλων, έχει πει ότι το νόμισμα πρέπει να υπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων (άραγε, ποιου τις ανάγκες πρέπει να υπηρετεί, σύμφωνα με τους συγκεκριμένους αναλυτές, μήπως τους τραπεζίτες και μεγαλοκερδοσκόπους τύπου Σόρος;) Λες και η πίστη στο ευρωπαϊκό ιδεώδες-την οποία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατέδειξε έμπρακτα και κατά τις δραματικές μέρες του Ιουλίου 2015-προϋποθέτει την αφωνία και την πλήρη αποσιώπηση των κραυγαλέων, πλέον, αδυναμιών του σημερινού ευρωσυστήματος. Εάν δε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χαρακτηρίζεται «ευρωσκεπτικιστής», επειδή είπε το προφανές, στα όρια της κοινοτυπίας, πως, άραγε, θα έπρεπε να χαρακτηριστεί ο Γάλλος Επίτροπος, με όσα είπε; Λένε αυτά κάτι, σε κάποιους σχολιαστές , που εμφανίζονται «βασιλικότεροι του βασιλέως», πιο αυστηροί και από τους δανειστές, γιατί η ελληνική πλευρά… δε συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
