Στην κριτική που πλέον ασκείται και εκ των ένδον, στον Κυριάκο Μητσοτάκη, για τη στάση του στο θέμα της Προεδρικής εκλογής, αντιπαρατίθεται το επιχείρημα ότι και ο Αλέξης Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, είχε “ανοίξει τα χαρτιά” του, μόλις στις 16 Φεβρουαρίου 2015.
Πράγματι είναι έτσι, αλλά υπάρχουν κάποιες κρίσιμες διαφορές και καλό είναι να τα θυμόμαστε όλα. Είχαν προηγηθεί οι βουλευτικές εκλογές, που είχαν διεξαχθεί στις 15 Ιανουαρίου. Δεν υπήρχε επομένως το πολύμηνο διάστημα αναμονής, όπως συμβαίνει τώρα. Πέραν αυτού, ο τότε νέος πρωθυπουργός δεν είχε κάνει καμιά δημόσια αναφορά μέχρι τη στιγμή της τελικής ανακοίνωσης, υπερασπιζόμενος ακριβώς το κύρος του θεσμού. Έδειξε έτσι και τον απαιτούμενο σεβασμό στον τότε απερχόμενο Πρόεδρο Κάρολο Παπούλια, ανεξάρτητα από το ότι ο τελευταίος ήταν “εκτός παιχνιδιού”, αφού δεν εδικαιούτο άλλη θητεία.
Γι` αυτό άλλωστε και η ονοματολογία ήταν εξαιρετικά περιορισμένη.
Στην ουσία και με έκδηλη την πρόθεση του τότε πρωθυπουργού, για την επιλογή προσώπου από την “απέναντι όχθη”, δύο ήταν τα μόνα ονόματα που είχαν κυκλοφορήσει. Του Κώστα Καραμανλή, προς τον οποίο λέγεται ότι υπήρξε επιμονή εκ μέρους του Αλέξη Τσίπρα, για την αποδοχή του αξιώματος και του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Ως προς τον τελευταίο, δεν έχει επιβεβαιωθεί μέχρι σήμερα ότι υπήρξε όντως πρόταση, με όλη τη σημασία της λέξης, αλλά μια απλή φημολογία ή και ενδεχόμενη εκδήλωση προθέσεων.
Δεν ξέρουμε επίσης, καθώς είναι φυσικό, όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενεπλάκησαν και έχουν γνώση του τι συνέβη, να μην έχουν μιλήσει μέχρι τώρα. Έτσι δε γνωρίζουμε καν πότε ο τότε πρωθυπουργός κατέληξε στην επιλογή του νυν Προέδρου, ούτε αν υπήρξε σχετική συζήτηση επ` αυτού με τον Κώστα Καραμανλή.
Το αποτέλεσμα πάντως ήταν ότι, χάρη σ` εκείνη την επιλογή, διασφαλίστηκε η συνέχεια της παράδοσης, με την υπερψήφιση του νέου Προέδρου, από μια ευρύτατη πλειοψηφία της Βουλής. Όπως ακριβώς είχε συμβεί με τους προκατόχους του, τον Κάρολο Παπούλια και τον αείμνηστο Κωστή Στεφανόπουλο.
Ο Αλέξης Τσίπρας πιστώνεται όμως και με θεσμική συνέπεια, καθώς και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιμένει στο ίδιο πρόσωπο, παρ’ ότι δεν προέρχεται από το δικό του χώρο και παρ’ ότι, η δική του επιλογή δε δημιουργεί περιπλοκές ως προς το τελικό αποτέλεσμα, μετά την αλλαγή της σχετικής διάταξης του Συντάγματος.
Η οποία, ας μην το ξεχνάμε, κατέστη δυνατή, χάρη στην προηγούμενη πλειοψηφία. Τη θεσμική αυτή συνέπεια και υπευθυνότητα, αναγνωρίζουν, έστω έμμεσα και οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και καταφεύγουν στο 2014, κατά το κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους…
