Η σχέση, εντός της Ενωσης Κέντρου, ανάμεσα στον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν περιέχει τα συστατικά της κλασσικής πατροκτονίας.
Ο ισχυρισμός, που περιέχεται σε πρόσφατη βιβλιογραφία, ότι τάχα μου ήταν το «ψυχικό τραύμα» που προκάλεσε στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ο χωρισμός του πατέρα του από τη μητέρα του, που όντως υπεραγαπούσε, ήταν η αιτία της στάσης του, είναι νομίζουμε αβαθής και σε κάθε περίπτωση δεν επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου πίστευε σ` αυτά που διακήρυσσε, ειδικά κατά την περίοδο της μεγάλης σύγκρουσης, 1965-67 και δεν τα έλεγε για να «εκδικηθεί» τον πατέρα του.
Οι διακηρύξεις του, άλλωστε, μπορεί να ήταν «μια σκάλα πιο πάνω» από τον επίσημο λόγο του κόμματος, της Ενωσης Κέντρου, όμως κινούνταν εντός του ιδεολογικού και προγραμματικού πλαισίου, που είχε χαραχθεί, ειδικά μετά το βασιλικό πραξικόπημα του Ιουλίου 1965. Ποτέ δεν τέθηκε από τον Ανδρέα, ζήτημα αυτονόμησης ή πρόκλησης διάσπασης, της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης, όπως εκφραζόταν εκείνη την εποχή από την Ενωση Κέντρου. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στη σύγκρουση που προέκυψε και απέκτησε δημόσιο χαρακτήρα, μετά το σχηματισμό της βασιλικής κυβέρνησης Παρασκευόπουλου, το Δεκέμβριο 1966, ύστερα από παρασκηνιακές συνεννοήσεις με τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Παρά τη ριζική αντίθεση του, που εκφράστηκε με μια σκληρή δήλωση, ο Ανδρέας Παπανδρέου, υποχώρησε εν τέλει, ακριβώς χάρη της παραταξιακής ενότητας, υπερψηφίζοντας την κυβέρνηση, όπως έπραξαν και οι περίπου 40 βουλευτές, που συμπαρατάσσονταν με τον μετέπειτα πρωθυπουργό και αποτελούσαν την άτυπη ομάδα του, γνωστή ως Κεντροαριστερά.
Φυσικά δε ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι πολιτικοί του φίλου, συμπαρατάχθηκαν στις εκλογές που είχαν προκηρυχθεί, για τις 28 Μαϊου 1967, συμμετέχοντας κανονικά στα ψηφοδέλτια της Ενωσης Κέντρου, υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου. Η κατάλυση των δημοκρατικών-κοινοβουλευτικών θεσμών, από τους συνταγματάρχες, ανέτρεψε όλα τα δεδομένα, καθώς, αυτομάτως, έπαψαν πια να υφίστανται τα κόμματα.
Ακόμη και τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν ανακοίνωσε την ίδρυση του ΠΑΚ, μετά την αναχώρηση του στο εξωτερικό, ζώντος ακόμη του Γεωργίου Παπανδρέου, ξεκαθάρισε ότι δεν επρόκειτο για ίδρυση κομματικού οργανισμού, αλλά αντιστασιακής οργάνωσης που, σε καμιά περίπτωση, δεν αντιστοιχούσε σε κάποια κομματική έκφραση, ανεξάρτητα από το ότι όλοι την εξέλαβαν ως αρχή υπέρβασης της προδικτατορικής κληρονομιάς και στο χώρο της δημοκρατικής παράταξης.
Η συνθήκη αυτή δεν άλλαξε και μετά το θάνατο του Γεωργίου Παπανδρέου και μέχρι το τέλος της δικτατορίας. Η νέα περίοδος, πιο γνωστή ως μεταπολίτευση, δημιούργησε ολωσδιόλου καινούργια δεδομένα, που επέβαλαν κινήσεις υπέρβασης απ` όλους. Κάπως έτσι προέκυψε το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ…
