Να είμαι ειλικρινής – κατ ανάγκην εν προκειμένω. Προσπάθησα, αναβάλλοντας και χρονοτριβώντας, να αποφύγω “να τοποθετηθώ” (που λένε, για να ακούγεται πιο σοβαρό) στο θέμα του “Βήματος” και του ΔΟΛ συνολικά, όπως εξελίσσεται τελευταίως. Για έναν απλό λόγο: έχοντας ζήσει τα πρώτα 25-30 χρόνια της δημοσιογραφικής μου διαδρομής, πρώτα στο “Βήμα” επί Χούντας, ύστερα στον εντελώς ιδιαίτερο ” “Οικονομικό Ταχυδρόμο”, μετά και πάλι στο “Βήμα”, έχοντας εκεί φίλους και αντιπάθειες, ζωντανές μνήμες και άσε-καλύτερα, δεν είναι εύκολο να μιλήσω ούτε ψύχραιμα ούτε εκείνο που λέμε “αντικειμενικά” (Και ο αναγνώστης δεν έχει λόγο να ζει το ψυχόδραμα του ενός ή του άλλου).
Όμως, τώρα, τώρα που οι χειρισμοί και οι “χειρισμοί” και η συλλογή των φημών για σωστικές παρεμβάσεις έφθασαν στο τέλος τους, και προέκυψε η πρόσκληση του ΔΟΛ σε Βασίλη Μουλόπουλο να συνδράμει αυτήν την προσπάθεια να μην βουλιάξει το Συγκρότημα (επί βάσεως ειδικής εκκαθάρισης εν λειτουργία μέχρι 12μηνης διάρκειας, με ευθύνη των τραπεζών, βέβαια, δια χειρών Grant Thorton) φοβούμαι ότι ο αναγνώστης θα υπομείνει μερικές σκέψεις.
Βέβαια με την προσθήκη ότι με τον Μουλόπουλο έχω περπατήσει κάποιον δρόμο, έχω σημαντική εκτίμηση στην δημοσιογραφική του δουλειά και την κοινωνικοπολιτική κρίση ου (τσουβάλι οι διαφωνίες, αλλά άμα κανείς στον χώρο αυτό δεν διαφωνεί είναι είτε φυτό είτε αυλικός), επιπλέον με έχει παντρέψει. άρα η κατάθεσή μου ειναι εκ των προτέρων διαβλητή.
Ωραία έως εδώ. Αν μολαταύτα ο αναγνώστης την θέλει την γνώμη μου, προειδοποιήθηκε κι ας προχωρήσει! Πρώτα-πρώτα όποιος θεωρεί ότι “ο Ψυχάρης πιέσθηκε/στραγγαλίσθηκε/εκβιάστηκε, να παραδώσει το Συγκρότημα στον ΣΥΡΙΖΑ” και τον Σταύρο Ψυχάρη δεν γνωρίζει και την διαδοχή γεγονότων των τελευταίων μηνών δεν έχει παρακολουθήσει. Η πληθωρική τάση για χειρισμούς αποχάλασε μια χαλασμένη κατάσταση. αυτή η τάση κουβαλάει την αληθινή ευθύνη. Υπάρχουν και οι τραπεζίτες – δηλαδή ο υπέρβαρος δανεισμός της εποχής παχειών αγελάδων, μαζί και η ευθυνοφοβία των ανώτατων στελεχών τώρα. Αυτά, όχι ο Βασίλης αλλ’ όυτε ένας σύγχρονος Ηρακλής στην κόπρο του Αυγείου δεν θα τα χειριζόταν.
Πάμε τώρα, στο πυρ κατά ριπάς του πολιτικού κόσμου – εκείνου που, ιδίως τον τελευταίο καιρό βολευόταν με τα καθοδηγητικά πρωτοσέλιδα του “Βήματος” και των “Νέων”, αλλά και με την ουσία των προσεγγίσεών τους να κινούνται με λογική ανεμοδούρας. Όλοι αυτοί, φοβούμεθα, απλώς ξεβολεύτηκαν.
Όσοι δε επώνυμοι – άλλη φρικώδης λέξης κι αυτή! – κατέθεσαν την έκκλησή τους να κάνει κάτι η Κυβέρνηση (ούπς!) προκειμένου να μην χαθεί η ιστορικότητα κλπ. του σημαντικότερου συγκροτήματος Τύπου του 20ου αιώνα (εγώ το πιστεύω, λογικά και οι απευθύνοντες τις εκκλήσεις διάσωσης ομοίως, όχι;) δεν είναι και τόσο ειλικρινείς, αν δεν δέχονται μια σωστική απόπειρα επειδή δεν είναι των δικών τους ιδεολογικών/πολιτικών/κομματικών προτιμήσεων.
Μπορεί να βγει πέρα η προσπάθεια; Δύσκολο. Σαν βαρύ φορτηγό σε πολύ μεγάλη κατηφόρα (και κατηφόρα με στροφές) και με σπασμένα φρένα – καλή τύχη σε όλους. Σοβαρολογούμε ότι μπορεί να υπάρξει αναδιάρθρωση , που στο τέλος να έχει ενδιαφερόμενο επενδυτή χωρίς σημαντική, βαριά μείωση προσωπικού με εθελουσία, δηλαδή δημοσιογράφων; Σαφώς και όχι. Αυτή θα είναι η Σισύφεια αποστολή του Μουλόπουλου.
Τι “γραμμή” θα προκύψει; Η ερώτηση και μόνον είναι προσβλητική. Ο Μουλόπουλος – και όσοι προσπαθήσουν μαζί του, άλλωστε – θα κριθούν από το αν τα πρωτοσέλιδα των επομένων (ας πούμε) 10 βδομάδων, αλλά και το κυρίως περιεχόμενο που συνήθως οι πρόθυμοι σχολιαστές λίγο διαβάζουν, θα είναι (α) συγκροτημένα, (β) διαφανή και (γ) λιγότερο ζαλιστικά στις στροφές απ’ ότι τον τελευταίο καιρό.
