ΕΙχε απΟλυτο δίκιο ο (Πρωθυπουργός, όμως εν τέλει και μόνος διαπραγματευτής του τωρινού Προγράμματος Προσαρμογής/Μνημονίου-3, που ήδη πασχίζει να εφαρμοσθεί) Αλέξης Τσίπρας όταν, εξηγώντας το γιατί επιχειρεί να διατηρήσει άθικτες τις κύριες συντάξεις – και ει δυνατόν όσο γίνεται τις επικουρικές – δεν έχει μόνον κοινωνικά, πολιτικά και άλλα αντίστοιχα κίνητρα. Αλλά και ευθέως, αυστηρά οικονομικά.
Εξήγησε κατ’ επανάληψιν την κυβερνητική άποψη ότι, με την Ελληνική οικονομία ακόμη σε πτώση (καλά, αυτό δεν το λέει ακριβώς έτσι…) και με την ανεργία και/ή την ανασφαλή εργασία να έχει πλήξει πάμπολλα νοικοκυριά, η σύνταξη του παππού και της γιαγιάς (ή και του/της πρόωρα συνταξιοδοτημένου/ συνταξιοδοτημένης γονιού) αποτελεί συχνά μόνο αποκούμπι, μόνη εγγύηση μη-περιθωριοποίησης των άνεργων παιδιών ή των φοιτητών, ή της ευρύτερης οικογένειας…
Και πιο μακροοικονομικά άμα δει κανείς το πράγμα, ένα ακόμη πρόσθετο ξεφούσκωμα της ενεργού ζήτησης θα πίεζε επικίνδυνα προς τα κάτω μιαν ήδη ξέπνοη οικονομία. Είναι τόσο ουσιαστική αυτή η επιχειρηματολογία, που ακόμη και ο Ντέκλαν Κοστέλλο – ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Τρόικα/Κουαρτέττο, όχι ιδιαίτερα γνωστός για ευαισθησίες κοινωνικού τύπου – ανεγνώριζε σε Συνέδριο τον πυρήνα της. Ο,τι περικοπές στην τωρινή φάση απο τις συντάξεις, θα ασκήσουν άμεσα υπό-πολλαπλασιαστική επίδραση. (Βέβαια, ο Κοστέλλο δεν παρέλειπε να επισημάνει ότι η κατά 1% του ΑΕΠ μείωση του κόστους του Ασφαλιστικού για το 2016, ή συνολικά 2,25 δις για 2015-16. Που δεν μπορεί να “βγει” μόνο με συμπίεση του κλάδου υγείας, ή με αυξήσεις εισφορών για υγεία/επικούρηση).
Είναι, λοιπόν, αλήθεια η θέση Τσίπρα για τις συντάξεις – ώστε να αποτελεί “δίκη προθέσεων” το να θεωρεί κανείς ότι πρόκειται για εξηρτημένο αντανακλαστικό κανακέματος της συμπαγέστερης ομάδας ψηφοφόρων – αυτοί είναι, στην Ελλάδα του 2016, οι συνταξιούχοι, υπερδιπλάσιοι και από τους δημόσιους υπαλλήλους… – ή για παραδοσιακή “φιλολαϊκή στάση”, που ούτως ή άλλως την απαιτούμε εμείς στα Μέσα Ενημέρωσης. Όπως δίκη προθέσεων θα ήταν να πούμε ότι πρόκειται για μιαν ακόμη επανάληψη της συνταγής “σκληρή διαπραγμάτευση” (και μάλιστα με το ΔΝΤ στον βολικό ρόλο του κακού) ή και της τόσες φορές λιωμένης πρακτικής των “κόκκινων γραμμών”. Όμως…
…Όμως, άμα πάρει κανείς απόσταση και κοιτάξει με αυστηρότητα – χρονιάρες μέρες που’ ναι, πού να την βρεις την αυστηρότητα, βέβαια! – τα πράγματα, αν έχουμε φθάσει να είμαστε μια οικονομία/μια κοινωνία που βασίζει την επιβίωσή της, το επόμενο βήμα, την διεκδίκηση ενός “αύριο” στις συντάξεις του παππού και της γιαγιάς ή στης πρόωρα συνταξιοδοτημένης μάνας, ή του βολικά συνταξιοδοτημενου πατέρα απο ΔΕΚΟ κλπ., τότε παίζουμε με κάτι εξαιρετικά μελαγχολικό. Αν δε στους νέους, στους μαθητές που τα φροντιστήριά τους θα πληρωθούν με την σύνταξη, ή τους φοιτητές που το κόστους τους θα το στηρίξει η σύνταξη, ή παραπέρα με όσους η σύνταξη κάποιων θα τους κάνει να επιβιώσουν στα χρόνια και χρόνια που θάρθουν, δεν είναι μελαγχολικό – είναι ευθέως καταθλιπτικό.
Εμείς, η γενιά που έφερε αυτό που ζούμε, θα πρέπει να κάνουμε πίσω – αν είναι να βγουν όρθιοι οι επόμενοι και όχι επιδοτούμενοι απο γονείς και παπουδογιαγιάδες.
