Ακροδεξιά στην Ελλάδα

Τηρουμένων των αναλογιών, στη χώρα μας θα πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι, ως προς την παρουσία της Ακροδεξιάς.

Με το συνδυασμό οικονομικής και προσφυγικής κρίσης, να έχει πλήξει τη χώρα, σε πολλαπλάσιο βαθμό, απ` ότι σε οποιοδήποτε άλλο κράτος-μέλος, θα περίμενε κανείς μια αλματώδη ανάπτυξη ακραίων σχημάτων, εν προκειμένω δε της Ακροδεξιάς. Όταν, στην Αυστρία στο «τσακ» απέφυγαν την εκλογή του ακροδεξιού υποψηφίου, στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας, στην Γαλλία η κ. Λεπέν είναι πρώτη και με διαφορά στις δημοσκοπήσεις, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τον αμφιλεγόμενο κ. Γκρίλο στην Ιταλία, στην Ελλάδα θα μπορούσε να πει κανείς, ότι, παρά την έκταση και βιαιότητα της προσαρμογής, ήταν, σχετικά,  πιο ορθολογική η πολιτική αντίδραση και συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν άλλαξε τίποτα, σε σχέση με την προ κρίσης περίοδο, πολύ δε περισσότερο, πως μια περαιτέρω συμπίεση των λαϊκών στρωμάτων, εξαιτίας της εμμονής των δανειστών σε μια καταστροφική, όσο και αδιέξοδη λιτότητα, δε θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, για ακραίες και χαοτικές επιλογές των πολιτών-εκλογέων. Αν παρατηρήσει κανείς, πιο προσεκτικά, ορισμένα στοιχεία των δημοσκοπήσεων (τα λεγόμενα «ποιοτικά ευρήματα») θα διακρίνει τα «πρόδρομα συμπτώματα» ανεπιθύμητων εξελίξεων, που μπορεί να οδηγήσουν σε αδιέξοδο. Το πρώτο, είναι η δημοσκοπική άνοδος της «Χρυσής Αυγής», με σταθερά αυξανόμενη δυναμική, που  την παγιώνει στην τρίτη θέση και μάλιστα με προοπτική διψήφιου ποσοστού. Αυτό καθαυτό το ενδεχόμενο, δημιουργεί εύλογη ανησυχία, αν αναλογιστεί κανείς ότι, με βάση το Σύνταγμα (άρθρο 37), το τρίτο κόμμα λαμβάνει διερευνητική εντολή, για το σχηματισμό κυβέρνησης, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας.

 Το ενδεχόμενο αυτό καθίσταται ακόμη πιο επίφοβο, αν συνδυαστεί με άλλα δημοσκοπικά ευρήματα, που προμηνύουν το ενδεχόμενο περαιτέρω πολυκερματισμού, του πολιτικού-κομματικού συστήματος, με πιθανό το ενδεχόμενο, ακόμη και μιας Βουλής, αποτελούμενης από 10 κόμματα. Σε ένα τέτοιο σκηνικό, ένα κόμμα σαν τη «Χρυσή Αυγή», με την ανελαστικά ακραία λογική και συμπεριφορά, σε ρόλο ρυθμιστή, με αυξημένη δύναμη,   μπορεί να δημιουργήσει σκηνικό, που δε διαφέρει και πολύ απ` αυτό της Βαϊμάρης, στη δεκαετία του `30. Η αποτροπή ενός τέτοιου, εφιαλτικού ενδεχόμενου, δεν είναι συνάρτηση, μόνο, των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, αλλά και παρεμβάσεων στο ίδιο το πολιτικό-και εκλογικό-σύστημα.