Ακμή και παρακμή

Ο ιστορικός του μέλλοντος, θα έχει πολλή δουλειά, προσπαθώντας να εξηγήσει πως φτάσαμε, από το ρωμαλέο Κίνημα, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, εκφραστή των ελπίδων των µη προνομιούχων, στο «κόμμα της μίζας», υπό τον Κώστα Σημίτη.
Η ζωή, όπως και η παγκόσμια Ιστορία έχουν να καταγράψουν άπειρα περιστατικά σχηματισμών, που έφτασαν από την ακμή στην παρακμή, από το ζενίθ στο ναδίρ. Αλλά τέτοιο… κατήφορο χωρίς πάτο, δύσκολα θα βρούνε. Οι παλιότεροι, αυτοί που παρακολούθησαν την πορεία γέννησης και εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ, από τα «γεννοφάσκια» του, διηγούνται ιστορίες, τύπου «Γιάννη Αγιάννη», από τα πρώτα χρόνια. Τότε, που οι «σύντροφοι», µε αμπέχονα και παλιά ρούχα, είχαν σαν στέκι, μετά την καθημερινή κομματική δουλειά, μια γνωστή «υπόγα» των Εξαρχείων, µε «ρινίσματα» στο πάτωμα και τη «θρυλική» φασολάδα, ως το σήμα κατατεθέν, αυτό που θα λέγαμε brand name.
Πολλοί νοσταλγούσαν, σε μεταγενέστερες εποχές, εκείνα τα «χρόνια της αθωότητας», όταν και η προοπτική κατάκτησης της εξουσίας, δεν ήταν διόλου δεδομένη. Αλλά και μετά το 1981, έχοντας την προηγούμενη εμπειρία της Ένωσης Κέντρου, τα παλιότερα, ιδιαίτερα, στελέχη, είχαν την αίσθηση «προσωρινότητας», πιστεύοντας ότι θ’ αποτελέσουν μια παρένθεση, στην άσκηση της εξουσίας. Μόνο μετά τη νέα εκλογική νίκη, τον Ιούνιο του 1985, άρχισε να δημιουργείται ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης, η προσμονή, δηλαδή, μιας μονιμότερης σχέσης µε τους κυβερνητικούς θώκους.
Τότε εντοπίζονται τα πρώτα φαινόμενα αλαζονείας, αλλά και επικράτησης της λογικής, απόλαυσης της εξουσίας, µε αντίστοιχη υποχώρηση των οραμάτων και βαθμιαία αποκοπή από τις ιδεολογικές και αξιακές αρχές, που υπαγόρευσαν την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και αποτυπώθηκαν στην περίφημη «Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη» (1974). Ήταν τότε που άρχισαν να κυκλοφορούν ψίθυροι για σκανδαλώδεις υποθέσεις, που σχετίζονταν µε την άσκηση της εξουσίας και περιπτώσεις πλουτισμού.
Με μια όμως και μοναδική εξαίρεση, η δικαστική διερεύνηση, που προκλήθηκε και λόγω της ιδιαίτερης έμφασης που έδωσε η τότε αξιωματική αντιπολίτευση, της ΝΔ, υπό τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, σε αυτά τα θέματα, μέχρις ότου φτάσαμε στην αποκορύφωση, µε το, υπαρκτό, σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης, δεν επιβεβαίωσε τη θορυβώδη φημολογία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η υπόθεση για την οποία φέρεται ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου να έχει πει, ενώπιον των µελών του τότε Εκτελεστικού Γραφείου, ότι «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια» (δραχμές σ.σ.). Μέχρι και σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, δεν έχει επιβεβαιωθεί αν όντως ειπώθηκε η συγκεκριμένη φράση. Διατηρείται όμως, μέχρι σήμερα, η συγκεκριμένη φημολογία, µε τη γνωστή ελαφρότητα και επιδερμική προσέγγιση, χωρίς καμία διερεύνηση των πραγματικών περιστατικών.
Διότι η αλήθεια είναι πως ο τότε διοικητής (διευθύνων σύμβουλος κατά τον τότε ακριβή τίτλο) της ΔΕΗ Δημήτρης Μαυράκης, στον οποίο, υποτίθεται, αναφερόταν ο τότε πρωθυπουργός, που είχε κατηγορηθεί ότι έλαβε ανταλλάγματα για συμβάσεις της επιχείρησης (µε την ιταλική COSINT και την αλβανική κυβέρνηση για αγορά ηλεκτρικού ρεύματος) αθωώθηκε µε βούλευμα, από το στάδιο, δηλαδή, της προδικασίας.
Σε κάθε δε περίπτωση, μέχρι να φτάσουμε στο υπαρκτό σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης, οι όποιες υποθέσεις αφορούσαν περιφερειακά στελέχη, ενώ ποτέ και πουθενά δεν προέκυψε εμπλοκή και επιλήψιμη συμπεριφορά σε υψηλότερο επίπεδο, δηλαδή µέλους της κυβέρνησης ή υψηλόβαθμου κρατικού αξιωματούχου.
Σχετικά Άρθρα
29/05/2025 - 13:43
27/05/2025 - 10:38
Δείτε επίσης
Τελευταία Άρθρα
Τα πιο Δημοφιλή