Παρ` ότι τις δύο εκδοχές της κομμουνιστογενούς Αριστεράς, ένωνε σ` εκείνη τη συγκυρία, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του `80, ό κοινός στόχος εξοβελισμού του ΠΑΣΟΚ από τον ηγεμονικό του ρόλο, υπήρχε ένα αξεπέραστο εμπόδιο, ένα «αγκάθι» που έπρεπε οπωσδήποτε να φύγει από τη μέση.
Ηταν το περίφημο «Κ», η χρήση δηλαδή του όρου «Κομμουνιστικό» και από το κόμμα του λεγόμενου «εσωτερικού». Εχοντας τελεσίδικα κερδίσει το κόμμα του Περισσού, το στοίχημα της καθαρής επικράτησης, στον ενδοαριστερό συσχετισμό δυνάμεων, ήθελε να κατακτήσει και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης της κομμουνιστικής ιδεολογίας στη χώρα. Είμασταν ακόμη στην περίοδο της ψυχροπολεμικής διαίρεσης του κόσμου και των αντίστοιχων συνασπισμών, με το ΚΚΕ να έχει προνομιακή σχέση με το λεγόμενο «σοσιαλιστικό στρατόπεδο».
Η ικανοποίηση του, μοναδικού, όρου, πέρα από το ότι άνοιγε ορθάνοιχτα το δρόμο για την πολυπόθητη ένωση όλων των αριστερών δυνάμεων, έναντι του «κοινού εχθρού», διευκολυνόταν και από τις διεργασίες στο εσωτερικό του άλλου πόλου. Είχε αναπτυχθεί συγκεκριμένα μια ισχυρή τάση, κυρίως από στελέχη της νεότερης γενιάς, αλλά και παλαίμαχους, όπως ο Αντώνης Μπριλλάκης, που υποστήριζε ότι το μήνυμα της ανανέωσης, που ήθελε να στείλει το κόμμα τους, νοθεύονταν από την επιμονή σε μια άγονη διαμάχη, σχετικά με το ποιος ήταν ο «καλύτερος κομμουνιστής».
Αν ανατρέξει κανείς στον τύπο της εποχής, θα ανακαλύψει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάπτυξη απόψεων, σχετικά με το θέμα. Από την πλευρά των υποστηρικτών της αλλαγής του ονόματος, με την απάλειψη του «Κ», το βασικό επιχείρημα ήταν πως χρειαζόταν πλήρης αποκοπή από την παράδοση και την εμπειρία των κομμουνιστικών καθεστώτων, ώστε να καταστεί πειστική και να φανεί συνεπής, στη διακήρυξη του για «σοσιαλισμό με δημοκρατία».
Κανονικά, βέβαια, μια τέτοια προσέγγιση, έφερνε πιο κοντά το συγκεκριμένο κόμμα προς το ΠΑΣΟΚ. Αλλά, είπαμε, στη συγκεκριμένη συγκυρία κυριαρχούσε μια τυφλή πολεμική εναντίον του Κινήματος. Όπως καλή ώρα γίνεται τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αργότερα, όταν θα είχαν καταρρεύσει οι προσδοκίες ή οι αυταπάτες, τα πράγματα και οι ιδέες απέκτησαν το πραγματικό τους νόημα, οπότε και οι επιλογές έγιναν, ας μας επιτραπεί η έκφραση, πιο ορθολογικές.
Προς το παρόν, στο 1987, επικράτησε, αφού υιοθετήθηκε και από τον Λεωνίδα Κύρκο, η άποψη εκείνων που ήθελαν τη μετεξέλιξη, με την αποδέσμευση από το «Κ». Η εξέλιξη αυτή κατέστησε δυνατή την ενσωμάτωση και προσωπικοτήτων του ευρύτερου αριστερού χώρου, που απωθούνταν από τον προηγούμενο τίτλο, όπως ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Ετσι προέκυψε η Ελληνική Αριστερά, με το αρκτικόλεξο ΕΑΡ, που παρέπεμπε συνειρμικά στον ερχομό της Ανοιξης.
