Η συζήτηση είναι τόσο παλιά όσο και η έννοια της Δικαιοσύνης και της συγκρότησης του δικαιικού συστήματος: πόσο «λαϊκή» είναι η απόδοση της Δικαιοσύνης; Και πόσα περιθώρια έχει ένα δικαστήριο να λειτουργεί με βάση το «κοινό περί δικαίου αίσθημα»; Σε πολλές περιπτώσεις, αρκετοί νομικοί υπερασπίζονται την –αυτονόητη- ανάγκη οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης να αντιστοιχίζονται με τον τρόπο που η κοινή γνώμη έχει στο μυαλό της την απονομή Δικαιοσύνης. Άλλοι νομικοί, ωστόσο, αντιτείνουν ότι οψέποτε η Δικαιοσύνη έφτασε στο στάδιο του «λαϊκού δικαστηρίου», τότε πολλές φορές δεν αποδόθηκε πραγματική Δικαιοσύνη. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο –και γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, θέματα ατομικών δικαιωμάτων δεν μπορούν να τίθενται ως ερωτήματα σε δημοψήφισματα.
Ωστόσο, στην περίπτωση της δίκης της νεοναζιστικής συμμορίας, τα πράγματα είναι διαφορετικά: υπάρχει έντονο λαϊκό ενδιαφέρον, ακόμη και από εκείνους που ανακάλυψαν κάπως όψιμα τον αντιφασισμό. Το «τείχος Δημοκρατίας» που όντως υψώθηκε απ’ όλα τα κόμματα, ακόμη και από πολιτικούς που είχαν βοηθήσει στην ανέλιξη της οργάνωσης μέσω της θεωρίας των δύο άκρων ή «νομιμοποιώντας» μέρος της ακραίας ατζέντας των χρυσαυγιτών, αρθρογραφούν τώρα –και καλά κάνουν- για την ανάγκη να αποδοθεί Δικαιοσύνη.
Πέραν αυτού, όποιος διαβάσει στοιχειωδώς μερικά από τα «μαργαριτάρια» που αποκαλύφθηκαν στη δίκη και στις εκατοντάδες ώρες συνεδριάσεων, δεν μπορεί να έχει αμφιβολία: πρόκειται περί συμμορίας, που δρούσε οργανωμένα. Ο Ρουπακιάς δεν ήταν μόνος. Και, επίσης, δεν ήταν μόνο ο Παύλος Φύσσας. Η δολοφονία Φύσσα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ήταν το σημείο που «σκάει» η χύτρα, τελειώνουν τα προσχήματα και δεν μπορούν οι Αρχές να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν –ακόμη κι αυτές που διαπραγματεύονταν κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς με τους νεοναζί.
Η στήλη δεν ξέρει –και δεν είναι και η δουλειά της- αν οι δικαστές φοβούνται τα «λαϊκά Δικαστήρια». Ούτε κατά πόσον ποινικά και δικονομικά είναι «δεμένες» όλες οι κατηγορίες στα μάτια του πλέον τυπολάτρη δικαστικού ή εισαγγελικού λειτουργού. Ωστόσο, αυτό που είναι πασιφανές είναι πως εδώ δεν χωρά τυπολατρία, ούτε η καταδίκη του νεοναζιστικού μορφώματος ως εγκληματικής συμμορίας αποτελεί «λαϊκό δικαστήριο». Αποτελεί αυτονόητη απονομή Δικαιοσύνης για τους νεκρούς και τα θύματα, αλλά και στοιχειώδη υπηρεσία στη Δημοκρατία, που πρέπει να προστατεύεται σε κάθε περίπτωση ως κόρη οφθαλμού.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
