Μιά νέα κοπέλα πήγε νά χειρουργηθεί σέ νοσοκομείο τής Συμφερούπολης.
Η κατάστασή της ήταν πολύ σοβαρή και κ εγχείρηση δύσκολη κι επικίνδυνη. Η γιατρός που θα τη χειρουργούσε κάλεσε τη μητέρα της ασθενούς και της είπε:
– Η εγχείρηση είναι πολύ δύσκολη κι επικίνδυνη. Δέν μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα. Δέν ξέρω αν η κόρη σας βγει ζωντανή.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Η νέα οδηγήθηκε στό χειρουργείο.
Σ’ όλη τη διάρκεια της εγχείρησης η μητέρα καθόταν στην αυλή του νοσοκομείου και με δάκρυα στα μάτια προσευχόταν στον άγιο Λουκά τον Ιατρό και στον άγιο Παντελεήμονα να βοηθήσουν.
Σε κάποια στιγμή μπροστά στά μάτια της μητέρας εκτυλίχθηκε ένα καταπληκτικό γεγονός: ο τοίχος του νοσοκομείου έγινε διάφανος, σαν τζάμι. Φάνηκε η αίθουσα του χειρουργείου. Στο χειρουργικό κρεβάτι ήταν η κόρη της και γύρω η γιατρός που τη χειρουργούσε με τους συναδέλφους της. Δίπλα της στεκόταν η νοσοκόμα-εργαλειοδότρια που κρατούσε τά χειρουργικά εργαλεία.
Καί το ακόμα θαυμαστότερο: Δίπλα στη γιατρό είδε και τους Αγίους ιατρούς στους οποίους η ίδια προσευχόταν. Αριστερά στεκόταν ο Άγιος Παντελεήμονας με μια λαμπάδα αναμμένη. Δεξιά στεκόταν ο Άγιος Λουκάς, ο όποιος έπαιρνε κάθε τόσο τα εργαλεία από τη νοσοκόμα καί τα έδινε στη γιατρό!
Η μητέρα έπεφτε από έκπληξη σε έκπληξη. Ένιωσε ότι η προσευχή της εισακούστηκε. Όταν τελείωσε η εγχείρηση, η γιατρός βγήκε χαρούμενη και ενθουσιασμένη. Φώναξε τη μητέρα και της είπε:
– Πήγαμε πολύ καλά, ανέλπιστα καλά!
Τότε η μητέρα της διηγήθηκε το θαυμαστό γεγονός πού έζησε. Η γιατρός έμεινε αποσβολωμένη. Έκανε το σταυρό της και ομολόγησε:
– Τώρα κατάλαβα. Όση ώρα χειρουργούσα και ήθελα κάποιο χειρουργικό εργαλείο, δεν προλάβαινα να το πω στη νοσοκόμα. Με το που σκεφτόμουν ποιο εργαλείο θέλω, το είχα στα χέρια μου.
Από το βιβλίο: «Ταχύς εις βοήθειαν…» του Καθηγουμένου π. Νεκταρίου Αντωνοπούλου
Πηγή: ekklisiaonline
