Αυτό είναι το βότανο που καταπολεμά την επιληψία και άλλες νευρικές παθήσεις! (Εικόνες)

Οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι στην ιστορία της Ελλάδας, ο Αριστοτέλης και ο Θεόφραστος. Πατέρες της Ζωολογίας και της Βοτανολογίας αντίστοιχα, ασχολήθηκαν με τον ιξό. Ο Ιπποκράτης, ο Πλίνιος, ο Θεόφραστος και ο Παράκελσος το θεωρούσαν σημαντικό για την θεραπεία της επιληψίας και την καταπολέμηση των όγκων, γι΄ αυτό και σε μεγάλες δόσεις προσβάλει το νευρικό σύστημα ως τοξική ουσία. Γίνεται αφέψημα ή διαλύεται κοπανισμένο σε νερό ή και κρασί λευκό. Οι δε Δρυίδες χρησιμοποιούσαν το γκυ που φύτρωνε σε βελανιδιές (πολύ σπάνιο) για να φτιάξουν τα σπουδαία φάρμακά τους και τα μαγικά τους φίλτρα!

Οι Δρυίδες σεβόντουσαν τον Ιξό σαν το ιερότερο των ιερών, ειδικά όταν εμφανιζόταν στη βελανιδιά, το πιο ιερό τους δένδρο. Ήταν το «Ιερό Κλαδί» τους, το κλειδί για τον Παράδεισο και τον Κάτω Κόσμο.

Στο ημερολόγιο δένδρων των Δρυίδων η 23η Δεκεμβρίου είναι αφιερωμένη στον Ιξό, την ημέρα που κόβεται από τη βελανιδιά με τελετή. Μετά από προσευχές ο Αρχιδρυίδης ανέβαινε πάνω στο δένδρο και έκοβε τον Ιξό με ένα χρυσό δρεπάνι.

Οι Δρυίδες πίστευαν ότι ο Ιξός παρείχε προστασία στους κατόχους του από κάθε είδους κακή επίδραση ενώ το χρησιμοποιούσαν σαν παράγοντα ο οποίος προστάτευε από την δράση των δηλητηρίων και έδινε σε όσους το χρησιμοποιούσαν μακροβιότητα και γονιμότητα Ίσως η επιλογή του χρυσού ως μετάλλου για την κατασκευή του ιερού δρεπανιού δεν είχε μόνον μια σημασία εξιδανίκευσης για τον τονισμό της ιερής και ευγενικής φύσης του εν λόγω φυτού, αλλά εμπειρικά, ήδη από εκείνη την εποχή είχαν παρατηρήσει ότι τα χάλκινα ή τα σιδηρά δρεπάνια ενδεχομένως προκαλούσαν πτώση της δύναμης των εκχυλισμάτων, όπως αναφέρει το dasarxeio.com.

Κατά το Μεσαίωνα και αργότερα, κλαδιά από γκι κρέμονταν από το ταβάνι για να εκδιώξουν τα κακά πνεύματα Στην Ευρώπη τα έβαζαν μπροστά στις πόρτες των σπιτιών και των στάβλων για να προλαβαίνουν την είσοδο των μαγισσών. Πίστευαν επίσης ότι το γκι από βελανιδιά μπορούσε να σβήσει μια φωτιά. Αυτή η αντίληψη προερχόταν από την αρχαία πίστη οτι το γκι μπορούσε από μόνο του να φυτρώσει στο δέντρο κατά τη διάρκεια μιας αστραπής. Στις Ρωμαϊκές παραδόσεις, ο ιξός θεωρείται πως εξασφαλίζει την καλοτυχία.

Στις μέρες μας, ο ιξός (γκι) συνήθως χρησιμοποιείται σαν Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, συνήθεια η οποία προέρχεται από ένα έθιμο των Ρωμαίων, οι οποίοι συνήθιζαν να στέλνουν κλαδιά δέντρων μαζί με άλλα δώρα στους φίλους τους, κατά τη διάρκεια των χειμερινών εορτών του θεού Κρόνου, γνωστών ως Σατουρνάλια (Saturnalia). Επίσης πιστεύεται οτι το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά στις πατημασιές του Χριστού, όταν αυτός βάδιζε στη γη και τα αγκαθωτά φύλλα του αλλά και οι κόκκινοι καρποί του, συμβολίζουν τα μαρτυρία του Σωτήρα, λόγος για τον οποίο το γκι λέγεται και το «αγκάθι του Χριστού» σε πολλές γλώσσες της Βόρειας Ευρώπης. Πιθανόν η σχέση με αυτούς τους μύθους ήταν ο λόγος που το γκι ονομάστηκε το «Αγιο Δέντρο», όπως αναφέρεται γενικότερα από τους παλιότερους συγγραφείς.

Η Χριστιανική παράδοση πιστεύει ο ιξός ήταν κάποτε δένδρο, από του οποίου το ξύλο φτιάχτηκε ο σταυρός που σταυρώθηκε ο Χριστός. Το δέντρο σ’ αυτή τη περίπτωση μαραίνεται από μεγάλη ντροπή και μεταμορφώνεται σε ένα φυτό το οποίο παρέχει καλή τύχη σε όλους όσους περνούν κάτω από αυτό.