Έχει πολλές φορές λεχθεί πως η παράταση της μνημονιακής περιπέτειας στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλα κράτη, με αντίστοιχη εμπειρία, οφείλεται και στο γεγονός ότι στη χώρα μας, δεν υπήρξε η στοιχειώδης συναίνεση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, στην εφαρμογή ενός ελάχιστου κοινού προγράμματος, για την έξοδο από την κρίση.
Αυτό, άλλωστε, ήταν και το «παράπονο» της προηγούμενης κυβέρνησης, με αποκορύφωμα την έλλειψη συναίνεσης, στην Προεδρική εκλογή του Δεκεμβρίου 2014. Δεν είναι της ώρας, να ανατρέξουμε στο παρελθόν, αλλά προκαλεί εντύπωση η κραυγαλέα ανακολουθία της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί, ενώ επικαλείται την έλλειψη συναίνεσης στη δική της προσπάθεια, αλλά και την «εθνικά υπεύθυνη» στάση της, το καλοκαίρι του 2015, σήμερα που και η ίδια υποστηρίζει ότι βρισκόμαστε σε ανάλογο κίνδυνο, όχι μόνο αρνείται την παραμικρή συνεισφορά, ακόμη και στο επίπεδο άσκησης επιρροής στις όμορες-ευρωπαϊκές- πολιτικές δυνάμεις, αλλά διακηρύσσει ότι η μόνη λύση στο διαφαινόμενο αδιέξοδο, είναι η δική της άνοδος στην εξουσία. Δεν αναφερόμαστε, μόνο στα όσα λένε στελέχη του κόμματος, αλλά στο «σενάριο» που έχει παραθέσει ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης: Σύμφωνα μ` αυτά, το «όνειρο» του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνίσταται στα εξής: Η κυβέρνηση διαπιστώνει την αδυναμία της, να περάσει τα σκληρά μέτρα που της ζητούνται, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση, από την υπάρχουσα πλειοψηφία, οπότε ο Πρωθυπουργός θα υποχρεωθεί να υποβάλλει την παραίτηση του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα προκηρυχθούν εκλογές και απ` αυτές θα προκύψει κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία θα κλείσει την αξιολόγηση και… θα ζήσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα!
Μα, είναι δυνατό να τα πιστεύουν; Κατ` αρχήν, δεν είναι διόλου δεδομένη η αυτοδυναμία, οπότε στην περιπέτεια της εκλογικής αναμέτρησης, θα προστεθεί η αβεβαιότητα των διερευνητικών εντολών, με την πιθανότατη εμπλοκή και της «ανεπιθύμητης» Χρυσής Αυγής. Δεύτερον, ακόμη κι αν καταφέρει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο κ. Μητσοτάκης, να εξασφαλίσει τη «δεδηλωμένη», ποια είναι η «μαγική συνταγή», που θα κάμψει την αδιαλλαξία των δανειστών ή, εν πάση περιπτώσει, των σκληρότερων εξ αυτών; Σ` εμάς, πάντως, δεν την έχει εξηγήσει. Όπως δεν μας έχει εξηγήσει, αν θα έχει απομείνει, εντωμεταξύ, κάτι από τη δοκιμαζόμενη οικονομία; Όχι τίποτε άλλο, αλλά έτσι χάνουν και τα όποια δίκια, στην κριτική τους…
