Με ψηφισμένο Ασφαλιστικό και Φορολογικό (και με συμφωνημένο το πρόσθετο φορολογικό των έμμεσων φόρων: αυτό πάντα είναι το ευκολότερο!) έφυγε για το Eurogroup της 9ης Μαΐου ο Ευκλείδης Τσακαλώτος – και να δούμε “τι θα βγάλει”. αν οι συμβιβαστικές προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (για “μισή αξιολόγηση/μισή χρηματοδότηση” ώστε να αποφευχθεί πιστωτικό γεγονός το καλοκαίρι, αν οι διαπραγματεύσεις τραβήξουν κι άλλο…) θα αξιοποιηθούν. αν οι “εταίροι” της Ελλάδας θα προχωρήσουν στην ουσία της συζήτησης για το χρέος.
Λέμε “με ψηφισμένο Ασφαλιστικό και Φορολογικό” λιγότερο αναφερόμενοι στα 153 κουκιά που μετρήθηκαν την Κυριακή μεσάνυχτα στην Βουλή των Ελληνων, περισσότερο στις τοποθετήσεις που ακούστηκαν. Πρώτα, ο Τσίπρας. Καταγγελλόμενος ως “κατά συρροήν ψεύτης” από τον Μητσοτάκη, έκανε την πλέον ουσιώδη παραδοχή αυτών των χρόνων. Είπε ότι δεν πρόκειται για ψέματα, αλλά για αυταπάτες που είχε – όχι μόνον ο ίδιος, ένας ολόκληρος χώρος. Ταυτόχρονα, επανέφερε από το παρελθόν – στον Γιάννη Στουρνάρα ανήκει η πατρότητα… – την θεωρία το υπερσυμπιεσμένου ελατηρίου, που είναι η Ελληνική οικονομία. Και που, άμα τώρα “ελευθερωθεί” θα πάρει μπρος. Ύστερα, ο Μητσοτάκης – και γενικά οι ηγεσίες της Αντιπολίτευσης. Αυτοί, επέλεξαν την οδό της καταγγελίας κι άλλης καταγγελίας. Με μια εναλλακτική να προτείνεται: εκλογές, και αλλαγή στο πηδάλιο…
Σε αναμονή, τώρα, της έκβασης του Eurogroup (και του παρασκηνίου του) οφείλουμε στον αναγνώστη κάποιες διευκρινήσεις για εκείνο που επιχειρήσαμε στο χθεσινό σημείωμα – να “ερμηνεύσουμε” δηλαδή τις τοποθετήσεις Λαγκάρντ και Τσακαλώτου όπως έθεσαν το σκηνικό. Είχαμε μια γκρίνια, ότι δεν είναι δυνατόν να επεξηγεί κανείς κείμενα που δεν είναι αυτονόητο ότι γνωρίζει, ή μπορεί να βρει εύκολα ο αναγνώστης. Ιδού, λοιπόν: κατά την Λαγκάρντ “έγινε πρόοδος τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά χρειάζεται να γεφυρωθούν σημαντικά κενά προτού υπάρξει συμφωνία, που θα συμπεριλάμβανε το ΔΝΤ σύμφωνα με ένα απο τα πλαίσια προγράμματος που διαθέτει”.
Η Γενική Διευθύντρια του ΔΝΤ κάνει μια διεξοδική ανάλυση του γιατί το Ταμείο επιμένει ότι ο στόχος του 3,5% του ΑΕΠ σε πρωτογενές πλεόνασμα “επί δεκαετίες στο μέλλον” και δεν επιτυγχάνεται αλλά και – προσοχή! – δεν είναι (οικονομικά και κοινωνικά) επιθυμητός. Εκείνο που θα ήταν εφικτό, είναι “η διατήρηση ενός στόχου πρωτογενούς πλεονάσματος 1,5% του ΑΕΠ για το προβλεπτό μέλλον, στα πλαίσια ενός επιτυχούς προγράμματος προσαρμογής και ισχυρής Ευρωπαϊκής επιτήρησης επί πολλά χρόνια στην συνέχεια”.
Όμως η κατάληξη της Λαγκάρντ είναι ότι, προκειμένου το Ταμείο να συνεχίσει να στηρίζει την Ελληνική προσαρμογή, χρειάζεται “η χρηματοδότηση και η ελάφρυνση χρέους από τους εταίρους της Ελλάδας να βασίζονται σε δημοσιονομικούς στόχους που να είναι ρεαλιστικοί, ως εκ των πειστικών μέτρων που θα έχουν ληφθεί ώστε [οι στόχοι] να επιτυγχάνονται”. Αυτά, κατά την Λαγκάρντ, δεν ισχύουν με τις μέχρι τώρα συμφωνίες.
Σ’ αυτό, λοιπόν, ερχόταν ο Τσακαλώτος να “απαντήσει” – κρατώντας όμως την έκκληση του Ταμείου, να ξεκινήσει (επιτέλους) η συζήτηση ουσίας για ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους…
Η επιστολή Τσακαλώτου προς τους ομολόγους του του Eurogroup, με στόχο “να ξεκαθαρίσει την θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης σε ότι αφορά το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, όσο και την συζήτηση για το χρέος”, έρχεται και κουμπώνει πάνω στις θέσεις Λαγκάρντ. Θεωρώντας, ο Τσακαλώτος, ότι “έχουμε εμπλακεί όχι μόνο σε δημοσιονομική προσαρμογή, αλλά και σοβαρές δομικές μεταρρυθμίσεις [με] περισσότερο σημαντική απ’ όλα την ασφαλιστική μεταρρύθμιση” εκτιμά ότι “έχουμε παραδώσει όσα υποσχεθήκαμε – σε κάποιες πτυχές περισσότερο”.
Όσον αφορά την συνεχώς επανερχόμενη απαίτηση για “προληπτικά μέτρα”, εξηγεί ότι “δεν υπάρχει συνταγματικά τρόπος να ψηφιστούν προληπτικά μέτρα στην Ελλάδα”, κυρίως όμως προειδοποιεί ότι “κάθε πακέτο άνω των 5 δις δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει από την παρούσα Κυβέρνηση ή – για ό,τι αυτό σημαίνει – από καμιά δημοκρατική Κυβέρνηση που μπορώ να φαντασθώ”.
Στο ακροτελεύτιο, στην επιστολή Τσακαλώτου, ζήτημα το οποίο είναι εκείνο της ελάφρυνσης του χρέους, επιχειρείται μια έμμεση συμβιβαστική προσέγγιση: “εκείνο που χρειάζεται η Ελλάδα είναι μια ξεκάθαρη δήλωση για μέτρα άμεσης εφαρμογής και για μέτρα που θα ληφθούν μελλοντικά”. Πράγμα που, αυτήν την φορά, συνδυάζεται με την προεργασία που έχει γίνει ήδη γνωστό ότι γίνεται στα πλαίσια του ESM από τον Κλάους Ρέγκλινγκ, με βάση τις οδηγίες του Washington Group…
