Παλιά, όταν τα πράγματα βάραιναν, ερχόταν η ώρα των σκιτσογράφων: έτσι ζήσαμε στον αστερισμό του Ιωάννου, ή του Στάθη, ή του ΚΥΡ, (πιο πρόσφατα βέβαια του Πετρουλάκη ή του Χαντζόπουλου) που πήγαιναν το πράγμα πολύ πιο πέρα από το συμβατικά πιο «βαρύ» κύριο άρθρο, ή την πιο (θεωρούμενη) έγκυρη υπογραφή.
Τώρα, με ατμόσφαιρα θηριοτροφείου να έχει εγκατασταθεί στην πολιτική σκηνή, ζούμε/θα ζήσουμε ακόμη περισσότερο στην κυριαρχία των τηλεοπτικών ή και ιντερνετικών σποτακίων. Αφορμή για την παρατήρηση αυτή και τις (κατ’ ανάγκην επιδερμικές: τοχει το θέμα!) κάποιες παρατηρήσεις που θα ακολουθήσουν, το ήδη διαβόητο σποτάκι της Jumbo – με αυτοτρολλάρισμα του Παναγιώτη Ψωμιάδη/Ζorro και με ηχητικό φόντο τον “ύμνο της Νέας Δημοκρατίας” /Ρόμπερτ Ουϊλλιαμς.
Η θύελλα που ξεσηκώθηκε, με την Ν.Δ. να ζητά ως φαίνεται απόσυρσή του και με λόγιους ή μαχόμενους νομικούς να καταπιάνονται με την διάσταση πνευματικών δικαιωμάτων και ηθικού δικαιώματος του δημιουργού σε περίπτωση παρωδίας, δείχνει πόσο κοντά στον στόχο «χτύπησε» το εν λόγω σποτάκι. Άλλωστε δεν θάπρεπε ποτέ να υποτιμηθεί η δύναμη που μπορεί να έχει ένα σποτάκι: άμα μετακινηθεί κανείς ευθέως στο πολιτικό υλικό, θεμελιωμένα θάλεγε κανείς ότι το σποτάκι του Πάνου Καμένου να μαθαίνει στον μικρό Αλέξη να οδηγεί τραινάκι (το θυμόσαστε) χάρισε με τα 36 δευτερόλεπτά του στους ΑΝΕΛ την πολυπόθητη παρουσία στην Βουλή. Και η συνέχεια… γνωστή!
Το ότι περνάμε σαφέστερα πλέον σε φάση προεκλογική, όπου το πολιτικό σποτάκι θα διεκδικήσει ευθέως το προσκήνιο, το είδαμε/το βλέπουμε με την σειρά του «Ήταν δίκαιο – έγινε πράξη» του ΣΥΡΙΖΑ, με την αναφορά στα θέματα καθημερινότητας γύρω από την εγγυητική παρουσία Τσίπρα: κοινωνικό μέρισμα, συσσίτια μαθητών, ασφάλεια (με απροσδόκητο gueststar της σειράς Νίκο Τόσκα). Που, ήδη μαθαίνουμε, θα αποτελέσουν αντικείμενο σαρκαστικής αντεπίθεσης/παρωδίας/τρολλαρίσματος από το ΚΚΕ (ή πάντως την ΚΝΕ), που ήδη από καιρό έχει δείξει μια διάθεση χρήσης του χιούμορ και της γλώσσας της παρωδίας ως όπλου στην νέα εποχή πολιτικής επικοινωνίας.
Όμως το σποτάκι του Zorro/Ψωμιάδη λειτουργεί σ’ ένα άλλο, κατεδαφιστικό επίπεδο – ακριβώς επειδή είναι μεν εμπορικό (τι εμπορικότερο από τα Jumbo!), αλλά ψαρεύει βαθύτερα στο πολιτικό. Ο ίδιος ο Ψωμιάδης υπήρξε εκφραστής μιας ιδιαίτερης και εξόχως «σκληρής» εκδοχής της Δεξιοδεξιάς, η οποία λόγω Μακεδονικού και συλλαλητηρίων αποκτά νέα επικαιρότητα. Ενώ οι ίδιοι οι στίχοι του «ύμνου» με την ανάλαφρη μελωδία, το «σε περιμένω νάρθεις και πάλι/μαζί να φτιάξουμε μιαν Ελλάδα μεγάλη» έχουν στον πυρήνα το «Ζήτω η Ελλάδα/Ζήτω η θρησκεία/Ζήτω η Νέα Δημοκρατία». Το οποίο, απ’ όπου και να το πιάσεις, δίνει ένα στίγμα της Ν.Δ. που με τα συλλαλητήρια ανεβάζει κάτι με το οποίο ο Κυριάκος θα δυσκολευτεί πολύ να αντιπαλέψει.
Όμως, επειδή ήδη ακούγονται μουρμουρητά απαγόρευσης, ας αξιοποιήσουμε το Μαοϊκό: «Αφήστε χίλια σποτάκια ν’ ανθίσουν!».
