Αφελληνισμός παιδείας, παιδεία αφελληνισμού (1)

Με απόφαση του υπουργείου Παιδείας, τα αρχαία ελληνικά είναι μεταξύ πέντε μαθημάτων τα οποία παραλείπονται από τις εξετάσεις στα γυμνάσια της χώρας μας.

Και έτσι ολοκληρώνεται ο αφελληνισμός της παιδείας με την προώθηση της παιδείας του αφελληνισμού ιδιαίτερα με τα δέκα προεδρικά διατάγματα του 1988, παρά τις προειδοποιήσεις από τότε και πολλά πριν φωτισμένων καθηγητών και εκπαιδευτικών. Παραθέτουμε μερικές προς «γνώσιν» του σημερινού υπουργού Παιδείας κ. Νίκου Φίλη και των συνεργατών του:

* «…Από τη δική του πλευρά ο εκπαιδευτικός κόσμος (δάσκαλοι και μαθητές) αντί να εκπονεί δικές του συγκροτημένες προτάσεις για τη λύση των εκπαιδευτικών προβλημάτων και να τις ιεραρχεί σε ορθολογικό πλάνο εφαρμογής των, αναπαράγει τις “φιλοεκπαιδευτικές” συνταγές των κομμάτων, που η δηλωμένη ή αδήλωτη σκοπιμότητά τους είναι κατά κανόνα η ψηφοθηρία στο χώρο της σπουδάζουσας, όπως λέγεται, νεολαίας…»  (Από το άρθρο με τίτλο «Παιδεία και Εκπαίδευση» του καθηγητή  Δ. Μαρωνίτη στο “Βήμα” της 20 Μαρτίου 1988).

* «… Επιδίωξή μας πρέπει να είναι να αποκτήσει ο μαθητής μια πρώτη άμεση επαφή με το βασικό λεξιλόγιο στο οποίο στηρίζεται ο εννοιολογικός οπλισμός της αρχαίας αλλά και της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας καθώς κι ενός μεγάλου μέρους της ευρωπαϊκής διανόησης. ..Κανένα γλωσσικό υποκατάστατο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την άμεση αυτή, μαθησιακή (σε γλώσσα και οργάνωση του λόγου) και συνειδησιακή (σε γνώση και αυτογνωσία), εμπειρία του μαθητή από την απευθείας επαφή του μ’ ένα απόσπασμα πλατωνικού διαλόγου με μια ιστορική κρίση του Θουκυδίδη ή και μ’ έναν απλό διδακτικό μύθο του Αισώπου… Η διδασκαλία του λεξιλογίου όσο και της γραμματικοσυντακτικής δομής της αρχαίας είναι επιβεβλημένο να συνδέεται και να αναφέρεται συστηματικώς στην εξελικτική τους μορφή που εμφανίζει η σημερινή ελληνική.…». (Από το άρθρο του καθηγητή  Γεωργίου Μπαμπινιώτη στο “Βήμα” της 25ης Ιανουαρίου 1987).

* Η αλήθεια είναι ότι η γλωσσική αγωγή στο γυμνάσιο επιμένει κυρίως σε ό,τι οι προγραμματιστές της ονομάζουν “γλωσσικό παρόν”, παρακολουθώντας και παρεξηγώντας πιστεύω στο σημείο αυτό εντολές της νεότερης γλωσσολογίας και της συγχρονιστικής της μεθόδου. Αν στην επιμονή και στην παρεξήγηση αυτή προστεθεί και το γεγονός ότι το γλωσσικό παρόν ταυτίζεται στη γυμνασιακή διδασκαλία με τη σχολική του θεσμοποίηση (βλ. βιβλίο Γραμματικής), τότε μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τα λάθη που γίνονται στο κεφάλαιο αυτό και τις αιτίες τους… “(Από απαντήσεις του Μάριου Πλωρίτη σε έρευνα της “Αυγής” της 30ής Νοεμβρίου 1986).

Επειδή το θέμα είναι και εθνικά σοβαρό θα μού επιτρέψετε να συνεχίσω τις «φωνές» φωτισμένων εκπαιδευτικών στο επόμενο σημείωμα.