Όπως είδαμε στο χθεσινό μας φύλλο, κάποιοι ανατρέχουν στο Γράμμο, για να μας πείσουν, για την ανάγκη υπερψήφισης της ΝΔ.
Ευτυχώς, άλλοι δεν πάνε τόσο μακριά. Το «ρολόι του χρόνου» γυρίζει στα αμέσως προηγούμενα χρόνια, αλλά με παραπλήσιο στόχο. Να «ενοχοποιηθεί» ο ΣΥΡΙΖΑ, ως το «κόμμα της βίας», κάτι που δεν απέχει πολύ από τα στερεότυπα που ακούγαμε για το ΚΚΕ, στα «πέτρινα χρόνια». Επιπρόσθετα, επιδιώκεται και ένας ιδιότυπος συμψηφισμός, με τα φαινόμενα τραμπουκισμού, του τελευταίου διαστήματος. Μόνο που, για να το θέσουμε όσο πιο ευγενικά γίνεται, κάνουν αδόκιμες συγκρίσεις. Τα όποια φαινόμενα βίας, σημειώθηκαν στα πρώτα χρόνια εφαρμογής των Μνημονίων, υπήρξαν αποτέλεσμα ή «ακραίες απολήξεις» της βίαιης αλλαγής, των όρων ζωής των πολιτών. Της «πρότυπης» εφαρμογής, στην Ελλάδα, του «δόγματος του ΣΟΚ», όπως το έχει αναλύσει η γνωστή ακτιβίστρια Ναόμι Κλάϊν. Ακόμη και ο κος. Σόιμπλε έχει αναγνωρίσει, σε κατ` ιδίαν συνομιλίες του, όπως προκύπτει από σχετικά ρεπορτάζ, πως στη χώρα του, δε θα είχαν γίνει αποδεκτά τέτοιας βαρβαρότητας μέτρα. Γι` αυτό άλλωστε και το συνηθέστερο σχόλιο, ακόμη και από την πλευρά των δανειστών, εστιαζόταν στην ηπιότητα των αντιδράσεων. Φαινόμενα δε όπως αυτό της «πλατείας», προέκυψαν, όπως είναι τοις πάσι γνωστό, από αυθόρμητες, εκ των κάτω αντιδράσεις, με την αξιοποίηση του Διαδικτύου. Όπως επίσης είναι γνωστό πως, μεγάλο μέρος των αντιδράσεων, συμπεριλαμβανομένων και των μεμονωμένων αποδοκιμασιών, σε βάρος πολιτικών (φαινόμενο που υπήρχε και προ κρίσης, άλλωστε), οφείλεται και στην «εξέγερση» της οργανωμένης βάσης του ΠΑΣΟΚ. Αραγε, πως οδηγήθηκε το τελευταίο, από το 45 στο 4%. Είχε, σ` εκείνη την περίοδο, τόσο μεγάλες δυνατότητες ο ΣΥΡΙΖΑ (του 3%), ώστε να οργανώνει, καθοδηγεί και ελέγχει όλες αυτές τις αντιδράσεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται και για την εκλογική «εκτόξευση» της «Χρυσής Αυγής»;
Εν τέλει, τι θέλουν να μας πουν, όσοι επιχειρούν τέτοιες αναγωγές; Να μας πείσουν, μήπως, αναδρομικά, για την ορθότητα ή, έστω, ηπιότητα των μνημονιακών πολιτικών, ώστε οι όποιες, ειρηνικές ή και βίαιες αντιδράσεις να φαντάζουν απολύτως αδικαιολόγητες ή προϊόν υποκίνησης κάποιου κομματικού φορέα; Και τι κοινό είχαν εκείνες οι αντιδράσεις, με τον τραμπουκισμό της Χ.Α. Δεν καταλαβαίνουν ότι τέτοιοι συμψηφισμοί λειτουργούν ως «κολυμπήθρα του Σιλωάμ», για τους τελευταίους;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
