2018: ποιος ζει, ποιος πεθαίνει!

Με ήπιους τόνους και με πρόθεση αποδραματοποίησης σε κάθε βήμα όσον αφορά το “γεγονός της εβδομάδας” που υπήρξε το “ΟΧΙ” στο Ιταλικό δημοψήφισμα (και που… απέσυρε απο την σύνοδο του Eurogroup τον Πιέρ-Κάρλο Παντοάν, από την καρέκλα του Ιταλού εκπροσώπου), συζήτησαν λοιπόν οι υπουργοί της Ευρωζώνης στις 5 Δεκεμβρίου την Ελληνική υπόθεση.

Το τι αποφάσισαν είχε – όπως αναμενόταν απ’ όσους έχουν αποκτήσει την πικρή πείρα αυτών των διαδικασιών – μικρή μόνο σημασία, σε σχέση με (α) τις δυνατότητες των μερών να επεξηγήσουν, ο καθείς από την δική του την σκοπιά, τα συμφωνημένα ώστε να ικανοποιήσουν την κοινή γνώμη (η Ελλάδα, η Γερμανία και βλέπουμε) καθώς και ειδικά ακροατήρια (το ΔΝΤ/το ΔΣ της κυρίας Λαγκάρντ, πάλιν η Γερμανία το Bundestag της) και (β) τα επόμενα βήματα, σε βάθος μηνών, αυτής της αληθινά Σισσύφειας διαδικασίας.

Λοιπόν: τα συμφωνημένα προσπέρασαν σε ένα επίπεδο την λειτουργία του Eurogroup ως απλού EuroWorking Group (όπως λεγόταν τις περασμένες ημέρες), υπό την έννοια οτι οι υπουργοί σε ένα μέτωπο – της αναδιάταξης του χρέους – προχώρησαν σε απόφαση/έγκριση/καθαγιασμό των εισηγήσεων του ESM για reprofiling σημαντικού μέρους του χρέους. με επιμηκύνσεις, swaps επιτοκίων και άλλα μαντζούνια. Αυτό το τμήμα η Ελληνική πλευρά επέλεξε – όπως είχε ήδη διαφανεί – να το κάνει αντικείμενο επικοινωνιακής διαχείρισης δια των παραδοσιακών, πλέον, non-papers. Εδώ, το παράδοξο είναι ότι ενώ αυτά τα “βραχυπρόθεσμα μέτρα” για το χρέος – έτσι έχουν σφραγιστεί ήδη από το 2015 και πάντως από τον Μάιο του 2016 – προδήλως επεκτείνουν το αποτέλεσμά τους παραπέρα (επιμηκύνσεις τμημάτων του χρέους κατά περισσότερο από 4 χρόνια, επίδραση στο ύψος του χρέους με ορίζοντα 2060), το αρμόδιο non-paper δεν άδραξε την ευκαιρία να εξηγήσει (ή πάντως να ισχυρισθεί) ότι το βραχυπρόθεσμο “παρασύρει” ήδη το μεσοπρόθεσμο…

Βέβαια, απο την άλλη πλευρά του λόφου, το ΔΝΤ έσπευσε να φέρει την – αυτονόητη – δική του ψυχρολουσία, εξηγώντας ότι αυτά τα ήδη συμφωνημένα δεν επαρκούν ώστε να επανέλθει στο Πρόγραμμα το ίδιο. Αυτό ακριβώς ξαναφέρνει την ματιά στο Eurogroup το οποίο, ουσιαστικά, έκανε τεχνική δουλίτσα στο άλλο, μείζον σκέλος – εκείνο της αξιολόγησης – αλλά δεν έδωσε τίποτε από εκείνο που με διάθεση αυτοτραυματισμού υπόσχεται/παρακαλεί κάθε φορά η Ελληνική πλευρά: την “πολιτική διαπραγμάτευση”. Ή, μάλλον, δόθηκε μια πολιτική κατεύθυνση, που όμως να δούμε πώς θα κάτσει τώρα τεχνικά. Δηλαδή; Δηλαδή μπήκε στο τραπέζι η δυο και τρεις φορείς δοκιμασμένη πρακτική των “εταίρων”, να απωθείται το πιο δύσκολο κομμάτι (εδώ: τα πρωτογενή πλεονάσματα στο άπιαστο 3,5% του ΑΕΠ για μετά το 2018 όπως, στο Μνημόνιο-2, για μετά το 2015…) με την σκέψη “το λέμε, το γράφουμε, το αποδέχονται οι Έλληνες, μέχρι τότε… ποιος ζει, ποιος πεθαίνει!”

Το αν οι άπιαστοι στόχοι πρωτογενούς πλεονάσματος θα είναι για 2, για 3, για 5 ή για 10 χρόνια μετά το 2018 έχει εντέλει λογοτεχνικό μόνον ενδιαφέρον: μέχρι τότε η Ευρωζώνη θα είναι αγνώριστη, η Ιταλία και η Γαλλία άσε καλύτερα!, η Γερμανία (θυμηθείτε μας…) παρομοίως, ενώ η εκλογική προοπτική στην Ελλάδα θα έχει συγκαλύψει τα πάντα.

Οποτε; Οπότε θα μείνουμε τώρα μαντεύουμε πόσα θα αποδώσει στην όποια Goldman Sachs η σειρά των swaps του χρέους. συν, να παλεύουμε με την μνήμη της “προσωπικής διαφοράς” 3.500.000 συνταξιούχων, που τους παραμύθιασε ο (αποδράσας αισίως) Γ. Κατρούγκαλος και με τις διαβεβαιώσεις της Έφης Αχτιόγλου για “Ευρωπαϊκό κεκτημένο” στα εργασιακά. Plus ca change, plus c’ est la même chose: όσο αλλάζουν τα πράγματα, τόσο τα ίδια μένουν που λένε και οι καημένοι οι Γάλλοι.