Αναζητώντας απεγνωσμένα, παραδείγματα που θα ενίσχυαν τις θέσεις του, οι «οπαδοί του Ελσίνκι ή, ακριβέστερα, ορισμένοι εξ αυτών, έχουν εφεύρει το «Νταβός» και το «Πρωτόκολλο της Βέρνης».
Μόνο που δεν έχουν κάνει καν τον κόπο, αν και έμπειροι πολιτικοί, να ενημερωθούν στοιχειωδώς. Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό στοιχείο της συμφωνίας Παπανδρέου-Οζάλ, στο Νταβός, το 1988. Ήταν η δέσμευση για την αποφυγή κινήσεων, που θα δημιουργούσαν σκηνικό έντασης, ανάλογο αυτού που είχε φέρει τις δύο χώρες, στα πρόθυρα πολέμου, ένα χρόνο πριν. Ήταν ένα ιδιότυπο «πρωτόκολλο ακινησίας», που συμπεριλάμβανε και το Κυπριακό. Το τελευταίο και ιδίως η φράση του ότι το πρόβλημα «μπαίνει στο ράφι», οδήγησε τον τότε πρωθυπουργό στο περίφημο «mea culpa», μερικά χρόνια αργότερα. Όλα τα άλλα είναι φαντασιοπληξίες ή κακοήθειες.
Σε ότι αφορά το Πρωτόκολλο της Βέρνης, όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο κείμενο μας, αυτό είχε συναφθεί το 1976, μεταξύ των τότε πρωθυπουργών Ελλάδας και Τουρκίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή και Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.
Το εν λόγω κείμενο, με χαρακτήρα δεσμευτικής διεθνούς συμφωνίας, προέβλεπε τη δέσμευση των δύο χωρών, ότι θα απείχαν από ενέργειες, στα αμφισβητούμενα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Για τις δεσμεύσεις που το πρωτόκολλο συμπεριλάμβανε, είχε ενημερωθεί, όπως αναφέρει ο ίδιος σε σχετική μονογραφία, ο αρμόδιος υπουργός Αναστάσιος Πεπονής, μόλις ανέλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, από τον πρέσβη Πέτρο Μολυβιάτη, ως επικεφαλής του Πολιτικού Γραφείου του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Η ύπαρξη της συγκεκριμένης συμφωνίας, είχε προβληματίσει την τότε κυβέρνηση, μετά δε τις τουρκικές προκλήσεις, που οδήγησαν στην κρίση του Μαρτίου του 1987, ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, είχε κηρύξει το εν λόγω πρωτόκολλο ανενεργό.
Αυτό που συνέβη, ως συνέπεια του Νταβός, ήταν η σιωπηλή επάνοδος σε ισχύ του εν λόγω Πρωτοκόλλου. Προφανώς και ήταν μια υποχώρηση, όπως και το ίδιο το πρωτόκολλο, που σε καμιά, όμως, περίπτωση δε σήμαινε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων ή εγκατάλειψη της ενιαίας εθνικής γραμμής, περί ενός και μόνο επίδικου ζητήματος, αυτού της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας.
Ας μην αναζητούν λοιπόν οι «καλοθελητές» αναλογίες και συμψηφισμούς, εκεί που δεν υπάρχουν.
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
