Το μέτωπο του «Ναι»

Εμείς προσπαθούμε να τους ξεχάσουμε, αλλά εκείνοι κάνουν ότι μπορούν, για να μας υπενθυμίζουν την ύπαρξη τους. Ας μη γελιόμαστε. Οι αντιδράσεις, που προκλήθηκαν από τις διαγραφές δημοσιογράφων-υπεύθυνων συγκεκριμένων τηλεοπτικών σταθμών-για τη στάση τους, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, συνιστούν μια εκ του πλαγίου απόπειρα, ανασύστασης του μπλοκ, που είχε υποστηρίξει, μετά πάθους, το ΝΑΙ, σ` εκείνη τη μάχη. Αρκεί να δει κανείς, τα πρόσωπα όσων συμμετέχουν στις «αυθόρμητες» αντιδράσεις, για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Επίσης, η ένταση και έκταση των αντιδράσεων, εκ των πραγμάτων οδηγεί στο συμπέρασμα, πως δεν πρόκειται για μια ενδοσυντεχνιακή υπόθεση, αλλά για τη μετατροπή μιας εσωτερικής διαδικασίας, ενός συνδικαλιστικού οργάνου, σε ένα μείζον, πολιτικό εν τέλει, ζήτημα, Η θεατρικότητα, μάλιστα, των αντιδράσεων, με δηλώσεις εκούσιας αποχώρησης, από το Σωματείο, επιβεβαιώνουν, ακριβώς, αυτή την πρόθεση. Δεν εξηγείται, αλλιώς, η, τουλάχιστον δυσανάλογη αντίδραση, ακόμη και με αυτή την επίδικη απόφαση, που, μάλλον, δε θα χαρακτηριζόταν από υπέρμετρη αυστηρότητα. Αν πρόθεση των ποικιλώνυμων διαφωνούντων ήταν η κριτική, στον τρόπο άσκησης της πειθαρχικής δικαιοδοσίας, στο πλαίσιο της ΕΣΗΕΑ, αναρωτιέται κανείς, γιατί αυτή η ευαισθησία δεν επιδείχθηκε στις ανάλογες, ων ουκ έστι αριθμός, αποφάσεις, των συγκεκριμένων Πειθαρχικών Συμβουλίων, με πολύ πιο κραυγαλέα στοιχεία, υπερβολής ή και αδικίας.

Το ότι, άλλωστε, εκδηλώθηκε αυτός ο ορυμαγδός αντιδράσεων, πριν καν γίνει γνωστό το σκεπτικό της επίμαχης απόφασης (που ελήφθη κατά πλειοψηφία) αποδεικνύει ότι εκείνο που επιδιώκεται, δεν είναι η υπεράσπιση της ελευθερίας έκφρασης, που δεν πλήττεται βέβαια από την, καταστατικά προβλεπόμενη, άσκηση πειθαρχικού ελέγχου, αλλά η επί της ουσίας υπεράσπιση, της στάσης συγκεκριμένων τηλεοπτικών σταθμών και των υπευθύνων τους, στην «προεκλογική» εβδομάδα, προ του δημοψηφίσματος. Εκτός αν καμώνονται πως δεν κατάλαβαν ή δε θεωρούν αρνητικό, το ότι οι συγκεκριμένοι τηλεοπτικοί σταθμοί και ορισμένοι μεγαλόσχημοι της δημοσιογραφίας, επέλεξαν μια στάση απροσχημάτιστης «στράτευσης», υπέρ του ΝΑΙ, καταπατώντας προς το σκοπό αυτό, βασική αρχή της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, δηλαδή, της ισότιμης προβολής όλων των απόψεων, ειδικά σε προεκλογική περίοδο. Μάλλον, όμως, το τελευταίο δεν ενδιέφερε τους αυτόκλητους υπερασπιστές τους. Αυτό που φανερά ήθελαν, ήταν να «αναστήσουν» το «μέτωπο του ΝΑΙ». Έστω και ως φάντασμα ή φάρσα.