Το διαβόητο Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας (Β)

Δηλαδή το ύψος περιουσίας μέχρι 50 δις ευρώ, που είναι να εισφερθεί, ποσό που δεν υπάρχει ακόμη κι αν κανείς συμπεριλάβει τις υπό ανακεφαλαιοποίηση τράπεζες (που πλειοψηφικά – πλην Eurobank – ανήκουν στο ΤΧΣ, άρα είναι “δημόσια περιουσία” όσο δεν ασκούνται τα warrants τους) και την έδρα Λουξεμβούργου συν την σοβαρότερη διαχείριση σε σχέση με το άτυχο ΤΑΙΠΕΔ.
Πάμε όμως τώρα την ουσία. Το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας έχει απόλυτα διαβληθεί στην κοινή γνώμη, προτού καλά-καλά ξεκινήσει. Για μας, τους Έλληνες, αποτελεί απεμπόληση της εθνικής μας περιουσίας – αν δεν αποτελεί αρπαγή του εθνικού πλούτου απο “τους ξένους”. (Το τελευταίο τονίζεται ακόμη περισσότερο, άμα κανείς συμπεριλάβει στους προς αξιοποίηση πόρους τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Που τώρα, βέβαια, ο συνδυασμός Λαφαζάνη με την βαθύτερη κρίση τιμών του αργού τα τορπίλισε πολύ αποτελεσματικά. Όμως θα ήταν τα μόνα στοιχεία ενεργητικού που, σε βάθος χρόνου δεκαετιών φυσικά, θα μπορούσε να αφορούν τάξη μεγέθους αντίστοιχη με τα σημερινά 50 δις ευρώ…) Για τους ξένους, τους “εταίρους”, ιδίως τους Γερμανούς – των οποίων ιδέα ήταν εξαρχής όλη αυτή η υπόθεση “τύπου Treuhand” – είναι μια μορφή εγγύησης και συνευθύνης της Ελλάδας/των Ελλήνων για το (τρίτο, μετά την αποτυχία των δυο πρώτων: του 2010 και του 2012) Πρόγραμμα bail-out της Ελλάδας: θα βάλουν και οι Έλληνες κάτι, κάτι στα σοβαρά, ώστε το Bundestag να “μπορέσει” να ψηφίσει τα 86 ή όσα δις ευρω για την νέα “διάσωση”.
Εκείνο που κανείς δεν μπόρεσε (ή, μάλλον, δεν φρόντισε) να εξηγήσει είναι άλλο: ότι το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας είναι/θάπρεπε να είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να “ξεκλειδώσει” αξία, που έως τώρα στην Ελλάδα κρατιέται ζηλόφθονα ανενεργή – λαμπρό παράδειγμα η άσφαλτος συν σκουπιδότοπος του Ελληνικού, που συζητιέται και συζητιέται και συζητιέται τι θα γίνει και φανατικά δεν γίνεται τίποτε. (Εντελώς χαρακτηριστικά, απο την άτυχη ιδιωτικοποίησή της με έναν μόνον φιναλιστ κατά την πατέντα ΤΑΙΠΕΔ, τι βρήκε να προωθήσει η Νάντια Βαλαβάνη ως υπεύθυνος του ίδιου ΤΑΙΠΕΔ; την εγκατάσταση μονάδας ανακύκλωσης σκουπιδιών, ή μεταφόρτωσης, πάντως κάτι με σκουπίδια!). Αντίστοιχα, κατά την διαχείριση των υπό κρατικό έλεγχο αλλα και ουσιαστικά κρατική ιδιοκτησία τραπεζών, τι κατορθώθηκε; Να έχει σαμαρωθεί – sic – με πάνω από 20 δις δανεικά το Δημόσιο, μέσω ΤΧΣ, και τώρα (μετά και την βουτιά του Χρηματιστηρίου) να είναι ζήτημα αν έχει διασωθεί το 1/5 της αξίας αυτής. Οταν, δε, γίνει και η νέα ανακεφαλαιοποίηση…
Οσο το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας δεν το βλέπουμε σαν την κληρονομιά που έχει μια οικογένεια, που τώρα έχει πέσει έξω, θα συνεχίσει να καταδικάζεται απ’ όλους. Τι εννοούμε; Έστω ότι πεθαίνει ο πατέρας και οι γιοι του κληρονομούν μια περιουσία – χωράφια; διαμερίσματα; μετοχές; κάποια επιχείρηση; – που όμως δεν την έχουν ποτέ αξιοποιήσει σωστά. Έχουν δικά τους παιδιά που πρέπει να σπουδάσουν, πρέπει να βοηθηθούν να ξεκινήσουν την δική τους ζωή. Υπάρχει και η μάνα, που πρέπει να γηροκομηθεί. Αμα οι γιοι που βρέθηκαν με περιουσία γαντζωθούν επάνω της, τι κάνουν;
Καταδικάζουν την επόμενη γενιά σε ανέχεια, την προηγούμενη σε ανασφάλεια!
Μόνον άμα έτσι το δούμε το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας – δηλαδή ως γνήσια προσπάθεια, δική μας προσπάθεια! όχι επιβολή του όποιου Σώϋμπλε/Σάϋλωκ – κι αν έτσι πάμε να το διαχειριστούμε, για να σώσουμε δηλαδή το Ασφαλιστικό και για να βοηθήσουμε τις γενιές που έρχονται (αντί απλώς να τις καταδικάζουμε με χρέη και να τις φορτώνουμε με μίσος απέναντι στους “κακούς ξένους, έχει νόημα αυτη η ιστορία.