Το διαβόητο Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας (Α)

Θα μας επιτρέψει ο αναγνώστης να υπενθυμίσουμε την άποψη της στήλης, ότι η τελική συμφωνία στην ουσία έχει ήδη προετοιμαστεί, παρασκηνιακά, και απλώς χρειάζεται κάποιες πινελιές/διευκρινήσεις που να την καταστήσουν ανεκτή στα εμπλεκόμενα μέρη. Δηλαδή αφενός στην (υπό μεγάλη εσωτερική πίεση: το βλέπουν αυτό και οι “εταίροι”!) Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου στα Κοινοβούλια των χωρών με τα πιο διστακτικά αντανακλαστικά κοινής γνώμης (ουσιαστικά: το Bundestag στο Βερολίνο).
Κατεξοχήν θέμα που εμπίπτει στην κατηγορία των δύσβατων /ανηφορικών ζητημάτων – γι αυτό άλλωστε και έχει συζητηθεί πολύ λίγο, μετά την πρώτη ψυχρολουσία! – ειναι εκείνο που αφορά το διαβόητο Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας (τύπου Treuhand) που θα αντικαταστήσει το ακραίας αναποτελεσματικότητας ΤΑΙΠΕΔ “μας”, με αντικείμενο την εκμετάλλευση – στα σοβαρά, αυτήν την φορά – της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα. Εκείνο που μέχρις αυτήν την στιγμή έχει πιάσει την προσοχή της δημόσιας συζήτησης, είναι το ποσό/η αποτίμηση των στοιχείων ενεργητικού που (υποτίθεται ότι) θα ενταχθούν στο Ταμείο: 50 δις ευρώ. Ακόμη και σταδιακά – διαχρονικά, είναι ποσό απο άλλη πραγματικότητα, απο άλλη χώρα/από άλλες εποχές. Α, ναι, υπάρχει και το άλλο: η έδρα Λουξεμβούργου, που μετά απο ηρωική μάχη στην Κορυφή της 12η/13ης Ιουλίου επετεύχθη να (επανα)προσγειωθεί στην Αθήνα, μαζί με (επαρκή) Ελληνική συμμετοχή στην διοίκηση…
Μένοντας για λίγο σ’ αυτά τα δυο στοιχεία – 50 δις και έδρα Λουξεμβούργου – αξίζει να δει κανείς πόσο προσχηματική ειναι η μέχρι τώρα δημόσια συζήτηση για το όλο θέμα. Αρχίζουμε απο το δεύτερο: η έδρα Λουξεμβούργου προτάθηκε (και πήγε να επιβληθεί απο τους “εταίρους” μέχρις ότου φάνηκε ότι κινδύνευε να διαλύσει την Ελληνική πλευρά ο συμβολισμός της “απαλλοτρίωσης εθνικού πλούτου στο εξωτερικό”) επειδή υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει το προηγούμενο του Επενδυτικού Ταμείου/IfG, που στόχο εχει με συνεργασία KfW και Ελλάδας, στην οποία συνεργασία προσέρχονται και άλλοι όπως η ΕΤΕπ ή και οι Γάλλοι, να κινητοποιηθούν επενδυτικοί πόροι για την αποξηραμένη Ελληνική οικονομία. Η έδρα Λουξεμβούργου και το λουξεμβουργιανό νομικό πλαίσιο, τι κάνει; Εξασφαλίζει αφορολόγητο λειτουργίας, που και η λειτουργία με έδρα Ελλάδα θα χρειαστεί να έχει εξασφαλιστεί με άλλο τρόπο, οπότε… θα νομοθετηθεί το αφορολόγητο (με αποτέλεσμα νέα σειρά προβλημάτων διαχείρισης μπροστά στην κοινή γνώμη!). Συν, στην περίπτωση IfG, κρατάει μακριά απο τον “Ελληνικό κίνδυνο” τα όποια κεφάλαια συνεισφέρει η άλλη πλευρά.
Αν η υπόθεση Λουξεμβούργου είναι τελείως – μα τελείως! – συμβολική, η διάσταση της διαχείρισης του Ταμείου έχει ουσία. Έχει μεγάλη ουσία. Έως τώρα, ας είμαστε ευγενικοί, σε αντίθεση π.χ. με το ΤΧΣ όπου υπήρχε ισχυρή “ξένη” επιρροή, η επιλογή προσώπων για την διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ οδήγησε σε πλήρη και απόλυτη αναποτελεσματικότητα. Οι διαγωνισμοί (για ιδιωτικοποίηση/εκποίηση/ εκμετάλλευση) υπήρξαν διστακτικοί, κακότεχνοι (μοναδική πατέντα: ένας υποψήφιος στην τελική ευθεία, απο ΟΠΑΠ μέχρις Ελληνικό!), αργόσυρτοι. Αυτό έκανε κακό και στην απόδοση της όλης διαδικασίας, και στην διαχείριση της εικόνας της…
Οσο για τα διαβόητα 50 δις, ασφαλώς και δεν πείθουν ως στόχος, με την κατάρρευση των αξιών – μετοχικών/εταιρικών και ακινήτων – στην Ελλάδα του 2015. Απλώς, πρόκειται για ένα ποσό που είχε ακουστεί το 2010-11, τότε που πρωτοσυζητήθηκε η “αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου” ως μορφή συνεισφοράς της ίδιας της Ελλάδας στην “διάσωση”/ bail-out της, περίπου ως τρόπος ανάκτησης της αξιοπρέπειας της χώρας. Ούτε τότε τα 50 δις υπήρχαν – γι αυτό περιορίστηκαν σε 15 δις για το διάστημα μέχρι το 2016 – ούτε, πολυ περισσότερο, υπάρχουν τώρα. Τώρα… έχουν δημιουργήσει μιαν αυτοπαγίδευση γύρω από το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας. Ετσι όμως, φθάνουμε στην ουσία του θέματος: θα συνεχίσουμε αύριο.