Όταν ο Τσίπρας ανακάλυψε τους αγρότες – ευτυχώς

Την αποτύπωσε την προσπάθεια που τώρα γίνεται, με την διαπραγμάτευση Τσακαλώτου με την Τρόικα/Κουαρτέτο, ως προσπάθεια “να αμβλύνουμε τις οξείες γωνίες αυτής της συμφωνίας”, παραδεχόμενος δηλαδή ότι βασικά στοιχεία της όπως η πλήρης ευθυγράμμιση της φορολογικής μεταχείρισης των αγροτών με των ελευθέρων επαγγελματιών αληθινά δημιουργεί πρόβλημα. Και τι είναι οι βελτιώσεις που ανήγγειλε/υποσχέθηκε ότι θα (προσπαθήσει…) περάσει; Πρώτον, φορολόγηση του αγροτικού εισοδήματος με συντελεστή 13% (όπως δηλαδή από φέτος, που ήδη ξεκινούσε η υπαγωγή των αγροτών σε “κάτι” φορολογικά) αντί του συμφωνημένου 26%, με προκαταβολή φόρου στο 50% (αντί του 100% των υπολοίπων κοινών θνητών), και με ειδική αναφορά στο ότι η βάση επιβολής του φόρου θα λάβει υπόψη της το κόστος όλων των εισροών της αγροτικής παραγωγής/των παγίων εξόδων (εδώ ειναι το βασικό ζήτημα: πώς συνυπολογίζεις το κόστος του μετανάστη, ή των συμβοηθούντων της οικογένειας;). Δεύτερον, συνολική επέκταση της διαφοροποίησης των κατά κύριο επάγγελμα αγροτών – κοντά στις 300.000, αλλά να το δούμε/να τους δούμε – από εκείνους που απλώς δηλώνουν εισόδημα και από αυτήν την πηγή, διαφοροποίηση που θα επιτρέψει π.χ. και κάποια διάσωση του αφορολόγητου του αγροτικού πετρελαίου (πηγής εκτεταμένου λαθρεμπορίου, αλλά που ώρα για τέτοιες κουβέντες;)
Τρίτον, “εμπλοκή της νέας γενιάς σ’ αυτό το πατροπαράδοτο επάγγελμα”, και παρεμβάσεις με “νέους συλλογικούς φορείς επαγγελματικής οργάνωσης, που θα λειτουργούν ως κοιτίδες επαγγελματικής δραστηριότητας” (“συνεταιρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ” βιάστηκαν ήδη να τους βαφτίσουν, στην σοφή επαρχία) με στόχο “οριζόντιες μορφές κοινωνικής παραγωγής”. Ακόμη και ο Νίκος Θέμελης της εποχής Σημίτη θα ζήλευε τις διατυπώσεις αυτές! Όπως και τις αναφορές στην συνύπαρξη κοινοτικών και εθνικών πόρων και προτεραιοτήτων στο Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης 2014-20, με στόχο τη δημιουργία 50.000 νέων (βιώσιμων) θέσεων εργασίας και την αντιστήριξη της (αυθόρμητης) επανόδου στην ύπαιθρο. Α, ναι, και απόδοση στις Περιφέρειες του 30% των πόρων που θα κατευθύνονται στον πρωτογενή τομέα (“επικέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ” ήταν η αντίστοιχη αναφορά…). Μόνη άβολη σιωπή Τσίπρα, στο θέμα της φορολόγησης των Κοινοτικών ενίσχυσεων.
Όμως, η επιλογή Τσίπρα να κάνει – τώρα, μεσοκαλόκαιρα – θέμα το αγροτικό είναι καλοδεχούμενη. Για δυο πολιτικους/“χαμηλούς” λόγους. Και για έναν ουσιαστικό/“υψηλότερο”. Πρώτος πολιτικός λόγος, ότι επιτέλους! κάποιος είδε την προσπάθεια μονοπώλησης του αγροτικού κόσμου – ευρισκόμενου υπό την απειλή της σκληρής στοργής της Τρόικας – απο την Χρυσή Αυγή. Ήδη από την πρώτη συζήτηση στην Βουλή για την (τότε σχεδιαζόμενη) συμφωνία/3ο Μνημόνιο με τους “εταίρους”, μέσα απο το εκπληκτικό εκείνο κοινοβουλευτικό ένα-δύο με την Πρόεδρο Ζωή, ο Μιχαλολιάκος και η Χρυσαυγή γενικά “έπαιξε παιχνίδι” με την υπόθεση των αγροτών. Μόνη η καημένη η Φώφη Γεννηματά πήγε να το σηκώσει το θέμα, αλλα τι να σου κάνει;
Με εκλογές σε κοντινό ορίζοντα και – ο δεύτερος πολιτικός λόγος – με τις 170/180 έδρες της Βουλής να παίζονται στην επαρχία, αν αφηνόταν η κραυγή διαμαρτυρίας του αγροτικού κόσμου (που γνωρίζει να την παζαρεύει έμπρακτα την ψήφο του!) να έχει μια μόνο διαθέσιμη κατεύθυνση, θα εισπράτταμε περίεργα πράγματα. Όμως ο πραγματικός λόγος, που κάνει την στροφή Τσίπρα προς τους αγρότες να έχει σημασία και ενδιαφέρον είναι άλλος: άμα αφηνόταν η φορολογική αγαρμπάδα των Τροϊκανών να πατώσει (και) την αγροτική δραστηριότητα, τότε η Ελλάδα του 2016-21 θα γινόταν όχι απλώς εκρηκτική, αλλά χωρίς καταφύγιο. Για πολύ περισσότερες από 300.000 ή και 800.000 (αυτός ειναι ο – υποτιθέμενος – συνολικός αγροτικός πληθυσμός) ανθρώπους. Και με άλλο ένα ποσοστό οριστικής απώλειας ΑΕΠ – ας πούμε 5%;