Η ελληνική ελίτ της ντροπής

Του Βασίλη Βιλιάρδου από την Κυριακάτικη Kontranews

Η κάθε πολιτική ιδεολογία διαθέτει ένα αφήγημα με τρία βασικά στοιχεία: (α) μία κατάσταση που παρουσιάζει ως κόλαση, με έναν εχθρό που πρέπει να συντριβεί, (β) ένα όραμα για κάποιον τελειότερο κόσμο και (γ) ένα σχέδιο για το πώς θα διενεργηθεί η μετάβαση – από την υφιστάμενη κόλαση, στον επιδιωκόμενο παράδεισο. Όσον αφορά δε στα μέσα μετάβασης, συνήθως συμπεριλαμβάνουν την κατάληψη και τη βελτίωση του ισχυρότερου εργαλείου της κοινωνίας: του κράτους.

Εύλογα λοιπόν, όλες οι πολιτικές ιδεολογίες τείνουν προς τον ολοκληρωτισμό της μίας ή της άλλης μορφής – ενώ εξαρτώνται από την υπέρβαση των προτιμήσεων και των επιλογών των ανθρώπων, με στόχο την αντικατάσταση τους με άλλα σενάρια και με προγραμματισμένα συστήματα πεποιθήσεων, καθώς επίσης συμπεριφοράς.

Παράδειγμα ο κομμουνισμός σοβιετικού τύπου, ο οποίος παρουσιάζει την κοινωνία που έχει δημιουργηθεί (α) ως κόλαση με εχθρό τον καπιταλισμό, (β) τον εργατικό έλεγχο και το τέλος της ιδιοκτησίας ως τον παράδεισο και (γ) με τα μέσα για την επίτευξη του στόχου μετά την κατάληψη της εξουσίας του κράτους από το ένα και μοναδικό κόμμα, να είναι η βίαιη απαλλοτρίωση. Κάθε μία τώρα από αυτές τις ιδεολογίες, εστιάζεται από πνευματικής πλευράς σε ένα είδος ιστορίας που έχει σχεδιασθεί – που είναι δηλαδή τόσο απλή, ώστε να είναι κατανοητή από το μυαλό της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Συνεχίζοντας, όλες αυτές οι ψευδείς πολιτικές ιδεολογίες, με στόχο απλά και μόνο την κατάληψη της εξουσίας από μία ιδιοτελή ομάδα, μπορούν να αντικατασταθούν από ένα συλλογικό εθνικό όραμα – το οποίο να εμπνέει ολόκληρη την κοινωνία, οδηγώντας την δημοκρατικά σε ένα καλύτερο μέλλον.

Ειδικά όσον αφορά στην Ελλάδα, είναι ξεκάθαρο πως καμία κυβέρνηση της δεν είχε και δεν έχει όραμα – ενώ «άγεται και φέρεται» από μία διεφθαρμένη, μεταπρατική, κρατικοδίαιτη οικονομική ελίτ που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό της. Ακόμη χειρότερα, που είναι πρόθυμη κάθε φορά να σκύψει το κεφάλι δουλικά και να συνεργασθεί με ξένους – ακόμη και εις βάρος της πατρίδας της.

Έτσι έχει καταντήσει η Ελλάδα μία παθητική εισαγωγική χώρα – όσον αφορά στην πολιτική που συνήθως είναι μιμητική, τις ιδέες, τα προϊόντα, τις υπηρεσίες, τα κεφάλαια κ.ο.κ. Ακόμη και στον τουρισμό, στη δήθεν βαριά βιομηχανία της χώρας, σύντομα τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της θα ανήκουν σε ξένους –ενώ οι Έλληνες θα παρέχουν απλά τις υπηρεσίες τους, ως τα γκαρσόνια της Ευρώπης.

Όσον αφορά δε στις εξαγωγές, το νούμερο για ένα «προϊόν» της κατεχόμενης Ελλάδας στα δέκα χρόνια της βαθιάς κρίσης και των μνημονίων, ήταν τα 500.000 μορφωμένα παιδιά της – κόστους εκπαίδευσης άνω των 100 δισ. ευρώ συνολικά και ικανότητας παραγωγής ΑΕΠ περί τα 25 δισ. ευρώ ετησίως. Χαρίσαμε δηλαδή στους ξένους, κυρίως στη Γερμανία, 100 δισ. ευρώ έμψυχο δυναμικό και ΑΕΠ 25 δισ. ευρώ – το οποίο αντικαταστήσαμε με εξαθλιωμένους παράνομους μετανάστες, με αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους που η ΕΕ μας ανάγκασε να εγκλωβίσουμε στην επικράτεια μας.

Δυστυχώς, ακόμη και μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αντί να χρησιμοποιήσουμε τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ για την παραγωγική μας ανασυγκρότηση που θα μας προσέφερε μία σταθερή, βιώσιμη ανάπτυξη, καταναλώσαμε ένα μεγάλο μέρος τους στη χρηματοδότηση του εμφυλίου πολέμου – ενώ όπως συνέβη αργότερα, με τα ΕΣΠΑ και με την ΚΑΠ, ένα άλλο μεγάλο μέρος κατέληξε στην ιδιοκτησία της απάτριδος, διεφθαρμένης ελίτ μας που στη συνέχεια τα φυγάδευσε στις τράπεζες του εξωτερικού, επειδή δεν εμπιστευόταν τις εκάστοτε κυβερνήσεις! ΄

Αυτής της ελίτ που σήμερα δεν διστάζει να προβάλει τουρκικές σειρές στα ΜΜΕ που διαθέτει για να εκβιάζει τους πολιτικούς ή να ωθεί την κυβέρνηση σε μία χαμένη εκ των προτέρων διαπραγμάτευση με την Τουρκία – επειδή δεν την ενδιαφέρουν καθόλου έννοιες όπως «εθνική αξιοπρέπεια» ή «υπερηφάνεια», ενώ ανέκαθεν συνεργαζόταν με τις δυνάμεις κατοχής, είτε αυτές ήταν οι Οθωμανοί, είτε οι Γερμανοί σύμμαχοί τους.

Η υπόλοιπη κοινωνία μας, χειραγωγούμενη προφανώς και χωρίς κανένα όραμα, εξελίχθηκε σε μία καταναλωτική μάζα – ισχυριζόμενη ανέκαθεν πως η Ελλάδα είναι μία δυστυχισμένη, φτωχή χώρα που δεν έχει άλλες δυνατότητες. Αν είναι δυνατόν να έχουν αυτές τις αντιλήψεις οι κάτοικοι μίας πάμπλουτης, πολλαπλά προικισμένης Ελλάδας – με την καλύτερη γεωπολιτική θέση διεθνώς!

Τέλος, επικράτησαν στην Ελλάδα οι συντεχνίες και ένας αρρωστημένος, βρόμικος συνδικαλισμός, δίνοντας τη χαριστική βολή στη βιομηχανική μας παραγωγή – ενώ κανένα από αυτά τα «συνδικάτα της ντροπής» δεν θέλει να καταλάβει πως είναι αδύνατες οι βιώσιμες αυξήσεις των μισθών σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον, χωρίς την αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων που έχει τριπλάσιο σχεδόν «πολλαπλασιαστή» στη βιομηχανία, από ότι στις υπηρεσίες. Επίσης πως η παραγωγή πρέπει να προηγείται της κατανάλωσης, ότι το εμπορικό ισοζύγιο είναι το καρδιογράφημα της χώρας ή πως τα χρέη οδηγούν στη δουλεία -παρά το ότι όλα αυτά είναι γνωστά σε όλους μας από τους προγόνους μας.

* Βουλευτής Επικρατείας, Ελληνική Λύση