Αίσθηση προκαλεί η διαπίστωση ότι τον απίστευτο ισχυρισμό περί μη συσχέτισης, τόσο των δημοσιονομικών δαπανών όσο και των κρατικών ελλειμμάτων με την ανεξέλεγκτη ανοδική τροχιά του δημοσίου χρέους μετά το 1980, η συντακτική ομάδα τον επαναλαμβάνει σε αρκετά σημεία της Έκθεσης. Ενδεικτικά μνημονεύονται τα ακόλουθα αποσπάσματα: «… Η αύξηση του χρέους … δεν οφείλεται σε υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα … η διόγκωση του δημοσίου χρέους δεν οφειλόταν στις δήθεν υπέρμετρες δημόσιες δαπάνες …. Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς που συχνά προβάλλονται, οι δημόσιες δαπάνες (εξαιρουμένων των αμυντικών) δεν δικαιολογούν την αύξηση του χρέους … » (σελ. 6, 18 και 19).
Στο επιστημονικό πεδίο των Δημοσίων Οικονομικών, ένα από τα θέματα που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι η “public spend and tax nexus” (η συνάφεια μεταξύ δημοσίων δαπανών και εσόδων). Με κριτήριο την “public spend and tax nexus”, διάφοροι επιστήμονες χρησιμοποιώντας στατιστικά δεδομένα διαφόρων χωρών, διερευνούν την κατεύθυνση αιτιότητας μεταξύ κρατικών δαπανών και δημοσίων εσόδων. Αν η οικονομετρική ανάλυση, βασισμένη βέβαια σε σύγχρονες και αξιόπιστες robustness techniques, αποφανθεί ότι η διαχρονική άνοδος των δαπανών προκαλεί την διαχρονική αύξηση των κρατικών εσόδων, τότε οι ασκούντες την δημοσιονομική πολιτική οφείλουν να εστιάσουν την προσοχή τους στην μείωση των δαπανών. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα αποτελούν τμήμα των κρατικών δαπανών. Αυτό σημαίνει ότι αν η αιτιώδης σχέση ξεκινά από τις δαπάνες προς τα έσοδα, τότε από την μείωση των δαπανών εξαρτάται, τόσο η ελάττωση των ελλειμμάτων, όσο και η επίτευξη των αναγκαίων πρωτογενών πλεονασμάτων που θα επιφέρει την πτωτική τάση του δημοσίου χρέους. Επιστημονικές εργασίες του υποφαινομένου που έχουν δημοσιευτεί σε έγκριτα διεθνή επιστημονικά περιοδικά, όπως Public Finance, Applied Economics, Journal of Applied Economics, κ.λπ., έχουν αποδείξει ότι στην περίπτωση της Ελλάδας ισχύει η “spend and tax hypothesis”, υποδηλώνοντας ότι οι κρατικές δαπάνες συνιστούν τον αιτιογενή παράγοντα ανόδου των εσόδων. Σε ανάλογα συμπεράσματα υπέρ της “spend and tax hypothesis”, έχουν οδηγηθεί επίσης ορισμένες επιστημονικές εργασίες άλλων αξιόλογων ελλήνων ερευνητών.
Ένα άλλο σημείο του Πορίσματος (Προκαταρκτική Έκθεση), που πιστοποιεί τον τσαρλατανισμό των οικονομολόγων της ΕΑΔΧ ή μάλλον της ΕΤΔΧ (Επιτροπή Τσαρλατάνων Δημοσίου Χρέους), είναι το εξής: «Τα πρωτογενή ελλείμματα που συμβάλλουν στη διόγκωση του δημοσίου χρέους και την τροφοδοτούν οφείλονται κυρίως στα χαμηλά επίπεδα είσπραξης δημόσιων εσόδων» (σελ. 19). Σε μια φράση μερικών λέξεων, η ΕΤΔΧ διαπράττει δύο σοβαρά λάθη. Το πρώτο λάθος έγκειται στο γεγονός, ότι, η τρομακτική αύξηση του “συνολικού κρατικού ελλείμματος” κατά την περίοδο 1980-1993, συνιστά το μοναδικό αίτιο που προκάλεσε την συγκλονιστική άνοδο του δημοσίου χρέους της Ελλάδας κατά την περίοδο αυτή. Το τεχνοκρατικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει τους οικονομολόγους της ΕΑΔΧ είναι: Ποιοι παράγοντες προκαλούν την υπερδιόγκωση των κρατικών ελλειμμάτων, με αναπόφευκτη οικτρή συνέπεια την δραματική αύξηση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας μετά το 1980; Το δεύτερο σοβαρό λάθος των οικονομολόγων της ΕΤΔΧ, είναι ότι δεν επισημαίνουν πως την κρίσιμη περίοδο 1980-1993, η ποσοστιαία μεταβολή των κρατικών εσόδων με χαμηλότερους ρυθμούς από την αντίστοιχη μεταβολή των δαπανών, οφείλεται σε αρκετούς ενδογενείς παράγοντες , με κυριότερο όλων την αποδυνάμωση των αναπτυξιακών ρυθμών της ελληνικής οικονομίας. Την περίοδο 1980-1993 ο μέσος ετήσιος αναπτυξιακός ρυθμός της εθνικής μας οικονομίας ήταν μόλις 1,4%, με συνέπεια ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός να μην δύναται να αποφέρει στα κρατικά ταμεία τα προβλεπόμενα έσοδα. Με τον θίασο της ΕΤΔΧ θα ασχοληθούμε και στην επόμενη επιφυλλίδα μας.
