Απορίες και ερωτήματα για τα Γλυπτά του Παρθενώνα

Απορίες και ερωτήματα για τα Γλυπτά του Παρθενώνα

Την ώρα που η πανδημία είχε ήδη αρχίσει να δείχνει το
σκληρότερο πρόσωπό της, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, απ’ αφορμή
του ταξιδιού του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Λονδίνο, προσπάθησαν
να πετάξουν με άγαρμπο τρόπο την μπάλα στην εξέδρα,
στρέφοντας την προσοχή τους στην διεκδίκηση της επανένωσης
των Γλυπτών του Παρθενώνα.

Βεβαίως, η πραγματικότητα είναι ότι κάθε πρωθυπουργός που
μεταβαίνει στην βρετανική πρωτεύουσα έχει ως βασική του
υποχρέωση να θέσει όπου δει –και δη στον βρετανό ομόλογό του-
το δίκαιο και απαράγραπτο αίτημα και την αξίωση της Ελλάδας για
επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα.

Κι όμως, τα περισσότερα ΜΜΕ περιέγραψαν την κίνηση Μητσοτάκη περίπου
σαν να ξεκινούσε η διεκδίκηση των Γλυπτών από την αρχή. Λες
και δεν είχαν γίνει τόσες κινήσεις στο παρελθόν, σαν να μην
πέρασε ποτέ η εκκωφαντική παρουσία της Μελίνας Μερκούρη απ’
αυτή την συλλογική εθνική υπόθεση.

Ας είναι, όμως. Τουλάχιστον, με το να θέσει το θέμα στην «αξιακή»
και «ηθική» του βάση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διόρθωσε τη ζημιά
που είχε κάνει στην συλλογική μας υπόθεση η κυβέρνηση Σαμαρά
και ο τότε υπουργός Πολιτισμού Κώστας Τασούλας, που παραλίγο
να μετατρέψουν το θέμα σε νομικό, πασπαλισμένο με δόσεις
«lifestyle» και επιστρατεύοντας την Αμάλ Αλαμουντίν Κλούνεϊ για
την διεκδίκηση των κλεμμένων μας αρχαιοτήτων.

Σημειωτέον ότι μια ζωή, η Ελλάδα έλεγε –και πολύ σωστά- ότι η διεκδίκηση της
επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα δεν θα γίνει νομικά, για
δύο βασικούς λόγους: πρώτον, γιατί κανένα δικαστήριο στον
κόσμο δε θα δημιουργήσει δεδικασμένο που τινάζει στον αέρα όλα
τα μουσεία στον πλανήτη. Και, δεύτερον, διότι εδώ δεν πρόκειται
για μία κτηματική διαφορά ούτε για αμπελοχώραφα. Η Ελλάδα, μ’

άλλα λόγια, για δεκαετίες δεν καταδεχόταν να πάει στο δικαστήριο,
διότι ήθελε να δείξει ότι δεν είναι μαχητό ούτε υπό συζήτηση σε
ποιον ανήκουν οι αρχαιότητες που εκτίθενται στο Βρετανικό
Μουσείο.

Πέραν αυτής της «διόρθωσης», όμως και επιστροφής στην αρχική
«γραμμή» διεκδίκησης των Γλυπτών του Παρθενώνα, η
προσπάθεια Μητσοτάκη να προσδώσει νέες διαστάσεις στην
υπόθεση αυτή δημιούργησε νέα ερωτήματα: για παράδειγμα, πότε
αποφασίστηκε και από ποιον εγκρίθηκε αυτή η «διευθέτηση» που
ο ίδιος ο πρωθυπουργός επικαλέστηκε;

Από πού κι ως πού, δηλαδή, θα δανείσει… επ’ αόριστον η Ελλάδα στο Βρετανικό
Μουσείο αρχαιότητες μοναδικής πολιτιστικής αξίας, όπως ο Δίας ή
Ποσειδώνας του Αρτεμισίου ή η χρυσή μάσκα του Αγαμέμνονα για
να παραλάβει, επίσης «δανεικά», τα Γλυπτά του Παρθενώνα; Από
πότε η πολιτιστική μας κληρονομιά μπαίνει σε ζυγαριά και σε
παζάρι;

Βεβαίως, πέραν αυτής της εύλογης απορίας, για τους
παρακολουθούντες με συνέπεια τα θέματα πολιτισμού και την
πορεία αυτής της κυβέρνησης, οι διαβεβαιώσεις περί «ηθικής» και
«αξιακής» διεκδίκησης είναι μάλλον κενό γράμμα.

Βλέπετε, μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που έχουν μετατρέψει σε τουβλάκια
Lego τις αρχαιότητες στον σταθμό Βενιζέλου, που άφησαν την
αρχαία Ολυμπία να καεί επειδή… έβγαζε σπινθήρες το καλώδιο
της καντίνας και που τσιμέντωσαν την Ακρόπολη. Για τέτοια
«αξιακή» σχέση με τον Πολιτισμό μιλάμε…