Αν βριζόμασταν λίγο λιγότερο…

Άλλωστε, αφήνοντας κατά μέρος τα παραπάνω γραφικά, είχαμε διαβολε και δημιουργία ενός καινούργιου κόμματος – του ΛΑ.Ε. – που έσκισε κάθετα τον ΣΥΡΙΖΑ, σε αναλογία 4/5 με 1/5, και διεκδίκησε κάπου 10% των εδρών της απερχόμενης Βουλής: τέτοια πράγματα δεν γίνονται με το “σεις” και με το “σας”.
Και πάλι όμως: η γλώσσα που χρησιμοποιείται σ’ αυτήν την τελική ευθεία του χθες, με δύσκολο τον τοκετό του αύριο, διατηρούμε την εντύπωση ότι ειναι αχρείαστα βαριά. Δείτε την κατάληξη: αναφερόμενοι στον Προεδρο της Δημοκρατίας, κυρίως όμως στον Αλέξη Τσίπρα που μέχρι προχθές κατασπαζόταν, η Ζωή μας εξηγεί “κάτω από τον μανδύα της εξουσίας κάποιοι κρυβουν το μαχαιρι”. Η απάντηση από Μαξίμου: “συμπεριφέρεται [η Ζωή] ως δικτάτορας, θεωρεί ότι είναι θεσμικό επίκεντρο του πολιτεύματος, ενώ είναι απλά μια λάθος επιλογή”. Ήδη όμως, όταν φθάνουν άνθρωποι σαν την Όλγα Γεροβασίλη (από τους Προεδρικούς) ή σαν τον Αλέκο Καλύβη (από τους Πλατφορμίστες) να θεωρούν η μεν πρώτη ότι “ο κ. ΜεΪμαράκης έχει το δικαίωμα να φθάνει μέχρι την γελοιότητα […] παρωδία η συνάντησή του με την απελθούσα Πρόεδρο της Βουλής” ο δε δεύτερος ότι “ο Αλέξης Τσίπρας και μικρή ομάδα στελεχών του αποφάσισαν να γράψουν το κόμμα στα παλιά τους τα παπουτσια και […] να ασκήσουν πολιτική με όρους πολιτικής χαρτοπαιξίας” θέλει λίγη προσοχή!
Δεν πρόκειται για άνθρωπους χαρακτηριζόμενους απο ακρότητα – άλλωστε δεν βρίζουν κατά κυριολεξία. Ούτε κατά κυριολεξία αποτελεί ύβρι η τοποθέτηση Αδώνιδος Γεωργιάδη ότι “στο τέλος θα έχουμε απώλεια εθνικού εδάφους”. Όπως π.χ. υβριστική κατά συνειδητή προσβλητικό τρόπο υπήρξε η κραυγή Πάνου Καμμένου με το θρυλικό εκείνο “Στα τέσσερα, σεις! Στα τέσσερα!” που βέβαια τώρα έρχεται και τον δαγκώνει στο σβέρκο ανά την Ελλάδα.
Αν ομως – ΑΝ – βριζόμασταν όλον αυτόν τον καιρό λίγο λιγότερο, ειδικά στην τωρινή φάση που κάθε μέρα καταλήγει κρισιμοτερη απο την προηγούμενη και που η μετά-το-άνοιγμα-της-κάλπης στιγμή θα οδηγεί σε όλο και πιο βαριές ευθύνες, μάλλον καλό θα κάναμε. Διότι μπορεί το λάσπωμα του απέναντι, ακόμη και όταν χρησιμοποιούνται καλά ελληνικά όπως της Ζωης – για την ποιότητα των νομικών της, μιλούν ήδη ανυπόκριτα άλλοι…. – να αποδίδει μέσα στον αχό της μάχης. Μάλιστα έχει επικρατήσει η αντίληψη (Ραχήλ, Γεωργιάδης, δεν αγγίζουμε καν τους Χρυσαυγίτες που πάντως δεν ατύχησε να τους δει ο ψηφοφόρος να διακρατούν εντολη σχηματισμού Κυβέρνησης) ότι όσο πιο υψηλοί οι τόνοι, τόσο καλύτερη η παγίδα ψήφων. Όμως…