Πορεία που ήδη αποδεικνύεται πιο περίπλοκη απ’ ότι είχε αφεθεί να φανεί: διερευνητικές εντολές, ενδεχόμενος σχηματισμός νέων κομματικών σχημάτων από Πλατφορμίστες κοκ, πρόσθετες καντρίλλιες…
Δεν το κάνουμε από αμηχανία. Δεν άφηνε περιθώρια η εσωτερική αποσάθρωση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (η διάσταση ΑΝΕΛ, μετά και την ψήφιση 3ου Μνημονίου, φθίνει οσημέραι – κοντεύει να γίνει περιττή σκληρότητα η κραυγή “Στα τέσσερα, στα τέσσερα!” με την οποία υποδέχονταν τον Πάνο Καμμένο στην Πάρο, κάνοντάς τον να αποφεύγει το πλήθος στην Τήνο την στιγμή που ο συμπορευόμενος Προκόπης Παυλόπουλος πλησίαζε το ίδιο πλήθος).
Μια με προαναγγελμένες πρόωρες εκλογές, μια με φλέρτ με ψήφο εμπιστοσύνης που θα εκβίαζε “σωστή” πτώση της Κυβέρνησης άρα βολικές πρόωρες, μια με τα διαβόητα θερινά τμήματα που θα οδηγούσαν σε “σώφρονα” μετάβαση σε εκλογές με ψηφισμένα προαπαιτούμενα – τώρα με την αδυναμία να οδηγήσει σε παράκαμψη των διερευνητικών εντολών, παίρνει την πρωτοβουλία απο τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Θα συνιστούσαμε λοιπόν στον αναγνώστη να ξαναδούμε μαζί κάποια πράγματα που προηγήθηκαν κατά λίγες ώρες της παραίτησης της Κυβέρνησης. Θαρρούμε ότι αποκαλύπτουν κάτι που πάει πιο βαθιά.
Στιγμιότυπο πρώτο, ο άνθρωπος – εμβληματική φιγούρα του προ εβδομάδων ανασχηματισμού, ο Παύλος Χαϊκάλης. Με τον άμεσο πλην επιδέξιο συνάμα τρόπο του ηθοποιού (δεν το λέμε υποτιμητικά, δε) έκανε μια δίδυμη παραδοχή: πρώτον, ότι στην πορεία προς τις κάλπες του Ιανουαρίου υπήρξαν υπερβολικές, αθεμελίωτες προσδοκίες-ταξίματα απο μέρους εκείνων που έβλεπαν να έχουν αγγίξει την εξουσία• δεύτερον, ότι η σπορά του ζιζανίου Μνημόνιο-ΑντιΜνημόνιο δεν ήταν απλώς άστοχη, ήταν και αποδιαρθρωτική.
Ζητώντας με μεγαλύτερη σοβαρότητα απο πολλούς κάτι σαν συγγνώμη. Το χαρτοφυλάκιο – καυτή πατάτα του Π. Χαϊκάλη ειναι φανερό ότι του λειτούργησε διδακτικότερα απ’ ό,τι προς πολλούς σοβαροφανέστερους εκείνου. Η συνειδητοποιήση ότι οι συνταξιούχοι τον Σεπτέμβριο θα φάνε ένα πρωτο-δεύτερο δάγκωμα, ότι οι συνεχείς αναφορές στο “φταίει η εποχή Λοβέρδου – Κουτρουμάνη” δεν μπορεί να κρύψουν την προσέλευση Κατρούγκαλου με την εξήγηση ότι τα συνταξιοδοτικά τον Οκτώβριο (τελικό πλαφόν στα 2000 ευρώ, συρρίκνωση των διπλών συντάξεων, μην και “διασωθούν” οι κατώτατες) θα τεθούν στην έγκριση της Τρόικας/Κουαρτέτου, αυτά κάτι δείχνουν…
Πάμε τώρα στα 14 Περιφερειακά αεροδρόμια. Ενώ ο καλός εκείνος Αλεβιζόπουλος ξεσκούριαζε την επαναστατικότητά του, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς προσερχόταν μαχητικός να κακίσει και να ζητήσει απο την Κυβέρνηση (ως νέος Βαγγέλης Βενιζέλος…) να ζητήσει συγγνώμην για την συμφωνία την οποία δέχθηκε επί εδάφους προηγούμενης διαπραγμάτευσης, ενώ ο Γκέοργκ Γκίζι των Die Linke σάρκαζε Μέρκελ-Σώϋμπλε στην Γερμανική Βουλή ότι η λαμπρή αυτή ιδιωτικοποίηση εν όψει του στόχου των 50 δις αποτελεί… απλή μεταφορά κρατικής ιδιοκτησίας από Ελλάδα σε Γερμανία/κρατίδιο της Έσσης, ήρθε η Fraport και η κοπελούζια Slantel και ζήτησε να ξανακοιταχτούν οι όροι της συμφωνίας.
Ναι μεν το Μαξίμου έσπευσε να αμυνθεί επιθετικά (άμα υπάρξει αναθεώρηση όρων, θα είναι συνολική), όμως κανείς δεν πρόσεξε αρκετά τον λόγο της κίνησης Fraport/Slantel: έχει αλλάξει εν τω μεταξύ η φερεγγυότητα της Ελληνικής οικονομίας, άρα οι όροι δανεισμού/χρηματοδότησης σε βάθος 30ετίας! Δυσάρεστη πλευρά της προσγείωσης στην πραγματικότητα. Συνειδητοποιείτε τι λέει αυτό και για την αυριανή πορεία του “νέου ΤΑΙΠΕΔ” και για εκείνο το εξωτικό ζώο που λέγεται “επενδύσεις στην Ελλάδα”;
Μ’ αυτά τα μάτια, ας δει κανείς την πρωτοβουλία Σκουρλέτη/Μαξίμου, να τεθεί (προεκλογικά) στοπ στην επένδυση του χρυσού στις Σκουριές. Η λεπτομέρεια ότι από τα “στοπ” επηρεάζεται μόνο ένα μέρος της επένδυσης δεν πολυσημειώθηκε. Ούτε το ότι η νομιμότητα της επένδυσης – αλλά και της υπουργικής πρωτοβουλίας Σκουρλέτη, στα ίχνη Λαφαζάνη – κρίνεται στο ΣτΕ, τελικά.
Όμως η διαχείριση των συμβόλων είναι πάντοτε μεγάλο πράγμα. Ιδίως σε μια πορεία προς εκλογές. Όπως και η διαχείριση της προσγείωσης στην πραγματικότητα, άλλωστε.
