Μια διαφωνία

Μας ειπώθηκε απο φίλους της στήλης – από άλλους αυστηρά, απ’ άλλους στοργικά – να μην παρασυρόμαστε σε συζητήσεις και εκτιμήσεις σχετικά με κινήσεις, πρωτοβουλίες, διαρροές, σπέκουλες και όλα τα συναφή γύρω από κινήσεις που έχουν πρόδηλο τον χαρακτήρα του πολιτικού τακτικισμού, πάντως από την πλευρά εκείνων που κυρίως τις μετέρχονται (εν προκειμένω τον Αλέξη Τσίπρα και την – όποια – ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά και απ’ όσους αντιδρούν κατ’ ανάγκην σ’ αυτούς τους τακτικισμούς: τους Πλατφορμίστες (του κεντρικού πυρήνα Λαφαζάνη αλλά και τους πιο δορυφορικούς που “το σκέφτονται”). όσους, όπως οι “17” με την έκκληση για διατήρηση ενότητας/αποφυγή διάσπασης στον ΣΥΡΙΖΑ προσέρχονται με ενδιάμεσες πρωτοβουλίες στο προσκήνιο. τους αρκετά σαστισμένους της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που αναζητούν στάση η οποία να αντέχει… σε διάρκεια ημερών. ακόμη-ακόμη του Ποταμιού, σε περίπτωση που τα κύματα χειρισμών φέρουν π.χ. την αποχή στο προσκήνιο κατά την ψηφοφορία της εμπιστοσύνης (αν…). συν αρκετούς απο τον χώρο του Τύπου/των media, που ξαναβλέπουν την ευκαιρία “ρόλου”. Μας έλεγαν, δηλαδή, ότι οι πολιτικοί τακτικισμοί είναι έως και προσβλητικοί μπροστά στα αληθινά προβλήματα των αληθινών ανθρώπων. Μας υπαινίσσονταν ότι παρόμοιοι τακτικισμοί θα επανεξοπλίσουν την χείρα των ποικίλων Σώϋμπλε (αν και τώρα ελαφρώς μας την πέφτει ως όψιμος υποστηρικτής!) ενόψει αξιολόγησης Οκτωβρίου που απέχει μόλις 10 εβδομάδες και ουτω καθεξής.
Θα διαφωνήσουμε. Ριζικά. Αν για κάτι είναι ώρα, αυτό είναι ξεκαθάρισμα. Ξεκαθάρισμα στάσεων και προθέσεων. Και απο τους 299+1 της Βουλής των Ελλήνων: όλοι τους, ακόμη και η Ζωή, χρειάζεται όχι απλώς “να πάρουν θέση” αλλά να αναλάβουν και το κόστος της θέσης τους. (Ακόμη και η Ζωή! Ακόμη και ο Βαρουφάκης – με σεμνοπρεπές λευκό πουκάμισο μετά τα λαχούρια και τα χαβανέζικα. Σίγουρα και ο Καμμένος μετά το πρόγκηγμα του “στα τέσσερα” της Πάρου. Όλοι!).
Και απο εμάς, κυρίως απο εμάς: που δεν αρκεί να ψηφίσουμε τσαντισμένα ή πικραμένα ή εκδικητικά ή τιμωρητικά, ή πάλι ρομαντικά ή εμπνευσμένα ή ελπιδοφόρα ή οραματικά. Αλλά πρέπει (α) να αποφασίσουμε τι θέλουμε, διάβολε, επιτέλους, (β) να συμφωνήσουμε τι είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε, να χάσουμε, να διακινδυνεύσουμε, (γ) να το πάρουμε απόφαση ότι η Γη δεν (ΔΕΝ) είναι επίπεδη, ότι η Ελλάδα δεν (ΔΕΝ) είναι κέντρο του κόσμου, ότι λεφτά δεν (ΔΕΝ) υπάρχουν κοκ. Οπότε θα χρειαστεί (δ) να απαιτήσουμε με κάθε αυστηρότητα και χωρίς καθόλου χαβαλέ, απο τα κόμματα να μας ξεκαθαρίσουν τι θέλουν (και τι μπορούν) να κάνουν. Ώστε (ε) να ψηφίσουμε ετούτη την φορά σοβαρά και αυτοδεσμευτικά.