Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα εσωτερικά του – και η ελπίδα

Τα Διαρκή Συνέδρια, ή Έκτακτα Συνέδρια, τα εσωτερικά δημοψηφίσματα – όλα αυτά καθώς και οι χρόνοι, οι ισορροπίες Προεδρικών και Αριστερής Πλατφόρμας και “Κινήματος των 53”, όμως και η προσέγγιση του “καταψηφίζω αλλά στηρίζω” (ακόμη-ακόμη του “καταψηφίζω για να στηρίξω καλύτερα”: ευτυχώς κάποια στιγμή βγήκε ο Αλέξης Τσίπρας να μιλήσει για “σουρεαλισμό και παιδιαρίσματα” στοχεύοντας ευθέως την Ζωή, βγήκε και ο Νίκος Φίλης να πει ότι ο Βαρουφάκης έχει πει πλήθος μαλακίες, αλλιώς “αν ίσχυαν όσα λέει θάπρεπε να πάει Ειδικό Δικαστήριο” και απέκτησαν πάλιν οι λέξεις το νόημά τους!) που χρειάζεται να εξοικειωθεί όχι τόσο με το “Πρώτη φορά Αριστερά” όσο με την πραγματικότητα μιας Αριστεράς που επιχειρεί να κυβερνήσει. Να κυβερνήσει στα πιο δύσκολα, δε….
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας, στην εξαιρετικά φορτισμένη ατμόσφαιρα του “Κεραμεικού” έθεσε ευθέως το “οφείλουμε να πούμε καθαρά την γνώμη μας”, θεωρώντας απο την πλευρά του ότι “είχαμε την επιλογή ενός δύσκολου συμβιβασμού ή της άτακτης χρεοκοπίας” αλλά και ότι “όσοι ταυτίζουν αυτό το συμβιβασμό με τον Θατσερισμό και μιλούν για ολοκληρωτική μετάλλαξη […] ακόμη και όσοι τα λένε, δεν τα πιστεύουν”, ήταν φανερό ότι συνειδητοποιούν πώς δεν παίζονταν – μόνο – εσωκομματικές ισορροπίες. Ούτε καν η σταθερότητα του συνολικού πολιτικού σκηνικού – και, ως εκ τούτου, η έκταση των διαπραγματεύσεων με τους “εταίρους” κλπ. Παιζόταν, παίζεται μάλλον όλο το φορτίο ελπίδας που έχει εναποθέσει πολύς κόσμος – πολύ περισσότερος απ’ ό,τι οι Συριζαίοι, πολύ- πολύ περισσότερος! – στην απόπειρα αυτή διακυβέρνησης.
Οπότε, από το Λαφαζανικό “αν θέλουμε να ορίσουμε το πολίτευμά μας, στην πραγματικότητα έχουμε δικτατορία του ευρώ” περνάει προς την κοινή γνώμη κάτι πολύ βαρύτερο από το “θα οδηγηθούμε σε εξευτελισμό αν θεσμοθετήσουμε την μνημονιακή πολιτική”. Περνάει μια αποδοχή ήττας – δηλαδή διάψευσης ακριβώς της ελπίδας.
Γι’ αυτό και η διαπίστωση της Ρένας Δούρου ότι εκείνο που έχει συμβεί, είναι η ανάληψη ευθύνης “να φέρουμε σε πέρας μιαν εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση”, που μπορεί “να απέχει πόρρω απο το όραμά μας […] το οποίο όμως δεν μπορεί να οικοδομείται με αοριστολογίες πασπαλισμένες με δήθεν “αντισυστημική επαναστατικότητα”, χωρίς τεκμηρίωση και σοβαρό σχεδιασμό”, έστρεψε ουσιαστικά τον προβολέα εκεί που (μόνον) ενδιαφέρει. Ποιος/ποιοι και πώς θα διαπραγματευθεί “όρο προς όρο, παράγραφο προς παράγραφο, την εφαρμογή μιας σκληρής συμφωνίας” που προέκυψε από έναν δεδομένο Ευρωπαϊκό συσχετισμό. Ώστε, ακριβώς, να μην σβήσει τελείως η ελπίδα που εναποτέθηκε στους άτεχνους πλην ψηφισμένους/εξουσιοδοτημένους Συριζαίους.
Τελικά, πάντως, ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε – δια ανατάσεως της χειρός- τον χρόνο που ζητούσε. Έκτακτο Συνέδριο τον Σεπτέμβριο (=”μετά”) με 8,5% απώλειες/παραιτήσεις απο την ΚΕ. Δεν είναι ένδοξο. Με την ελπίδα, τι θα γίνει;